Oι Μνηστήρες περισσεύουν, η Ηγεσία απούσα, το Κόμμα στην "εντατική"! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

Υπάρχουν στιγμές στην πολιτική ζωή ενός κόμματος που η εικόνα μιλάει από  μόνη της. Ηγεσία απούσα, στελέχη σε παράταξη μάχης και μια παράταξη που μοιάζει περισσότερο με θάλαμο ανάνηψης  παρά με ζωντανό πολιτικό οργανισμό. 

Όταν οι μνηστήρες περισσεύουν, δεν έχουμε έκρηξη ενδιαφέροντος, έχουμε διάλυση κέντρου βάρους. Γιατί όπου δεν υπάρχει στιβαρή ηγεσία, υπάρχει κενό. Και το κενό πάντοτε γεμίζει από θόρυβο, όχι από προοπτική.

Το κόμμα θυμίζει ασθενή διασωληνωμένο, που αντί για θεραπεία δέχεται διαρκώς ενέσεις προσωπικών ατζεντών. Ο καθένας δηλώνει έτοιμος να «αναλάβει», αλλά κανείς δεν δείχνει ικανός να ενώσει. Ο πολιτικός διάλογος υποκαθίσταται από υπόγειες διαρροές, τα κομματικά όργανα παρακάμπτονται, και η κοινωνία παρακολουθεί μια εσωτερική σύγκρουση που δεν παράγει ούτε πολιτική, ούτε ελπίδα.

Ένα κόμμα που βρίσκεται «στην εντατική» δεν χρειάζεται απλώς νέες φιλοδοξίες. Χρειάζεται οξυγόνο πολιτικής ουσίας, καθαρό στρατηγικό στόχο και ένα αφήγημα που να μιλά στους πολίτες. Αντί γι’ αυτό, πολλές φορές βλέπουμε μια εσωστρέφεια που παγιδεύει την παράταξη σε μικροπολιτικές διαμάχες, σε προσωπικές στρατηγικές και σε έναν διαρκή αγώνα εντυπώσεων. 

Ο δημόσιος λόγος κατακερματίζεται και ο πολίτης αδυνατεί να δει το συλλογικό όραμα πίσω από τις προσωπικές φιλοδοξίες.

Όταν η ηγεσία λείπει, εμφανίζεται το κενό εξουσίας. Και το κενό αυτό ποτέ δεν μένει άδειο. Το καλύπτουν πρόσωπα που αναζητούν ρόλο, στελέχη που δοκιμάζουν τα όριά τους, ομάδες που προσπαθούν να επιβάλουν την ατζέντα τους. Όμως ένα κόμμα δεν αναγεννάται με πολλούς «ενδιαφερόμενους» αλλά με λίγους αποφασισμένους και με μια ηγεσία που μπορεί να μετατρέψει τη διαφωνία σε δημιουργική ζύμωση, όχι σε εσωτερικό πόλεμο.

Αν το κόμμα θέλει πραγματικά να βγει από την εντατική, πρέπει να σταματήσει να λειτουργεί σαν ανοιχτή αγορά φιλοδοξιών. Να αποδείξει ότι υπάρχει συλλογικό σχέδιο, ότι οι προτάσεις προηγούνται των προσώπων, ότι η χώρα έχει λόγους να το ακούσει ξανά. Και αυτό δεν το κάνουν οι πολλοί πρόθυμοι, αλλά οι λίγοι αποφασισμένοι.

Γιατί στο τέλος, οι πολίτες δεν αναζητούν άλλον έναν μνηστήρα. 

Αναζητούν ηγεσία. Και αυτή, σήμερα, λείπει κραυγαλέα.

 

 

https://mail.google.com/mail/u/0/images/cleardot.gif https://mail.google.com/mail/u/0/images/cleardot.gifΟι Δήμοι αδειάζουν: Μια Αυτοδιοίκηση που «αιμορραγεί» από έλλειψη προσωπικού! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος-Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Οι Δήμοι σε όλη τη χώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή κρίση. 

Υπηρεσίες που κάποτε λειτουργούσαν με σταθερότητα και επάρκεια, σήμερα μοιάζουν με άδεια κελύφη, καθώς το δυναμικό επιστημονικό και εργατικό προσωπικό εγκαταλείπει μαζικά τον δημόσιο τομέα. 

Μηχανικοί, αρχιτέκτονες, οδηγοί, τεχνίτες – άνθρωποι απαραίτητοι για την καθημερινή λειτουργία ενός Δήμου – επιλέγουν να μην προσέλθουν καν στις προκηρύξεις. 

Η πραγματικότητα είναι σκληρή: οι Δήμοι δεν μπορούν πια να στελεχωθούν.

Το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο. Η βασική αιτία αυτής της φυγής προς τον ιδιωτικό τομέα 

είναι η διαφορά στις αποδοχές και στις συνθήκες εργασίας. Οι ιδιωτικές εταιρείες προσφέρουν υψηλότερους μισθούς, καλύτερα κίνητρα και  ταχύτερες προοπτικές εξέλιξης. 

Έτσι, οι νέοι επαγγελματίες – αλλά και έμπειροι εργαζόμενοι – στρέφονται σχεδόν αποκλειστικά στην εγχώρια αγορά, αν δεν φύγουν για το εξωτερικό, αφήνοντας τους Δήμους με μεγάλα κενά. Αντίθετα, ο Δήμος παρουσιάζεται συχνά ως ένας χώρος στασιμότητας, χαμηλών αμοιβών και περιορισμένων ευκαιριών. 

Έτσι, κάθε προκήρυξη καταλήγει άγονη και κάθε υπηρεσία μένει λίγο πιο αδύναμη από πριν. Την ίδια στιγμή, ο ΑΣΕΠ δεν δίνει τις ειδικότητες που χρειάζονται οι ΟΤΑ. 

Θέσεις κρίσιμες όπως μηχανικοί έργων, αρχιτέκτονες, γεωπόνοι, οδηγοί απορριμματοφόρων ή χειριστές μηχανημάτων εμφανίζονται αραιά, με καθυστερήσεις ή και καθόλου.

 Η  υποστελέχωση αυτή δεν επιβαρύνει μόνο την καθημερινότητα των υπηρεσιών αλλά καθυστερεί έργα, μελέτες, αδειοδοτήσεις και βασικές λειτουργίες. Οι Δήμοι παλεύουν καθημερινά με ένα ανθρώπινο δυναμικό που δεν επαρκεί ούτε για τα βασικά, αφήνοντας έργα, μελέτες και υποδομές να "βαλτώνουν"! Μια θλιβερή εικόνα, από άδεια γραφεία και άγονες προκηρύξεις, είναι μια ακόμη καθημερινότητα στους Δήμους!

Στους Δήμους μένει μόνο το προσωπικό που είναι ένα βήμα, πριν τη σύνταξη.

Και αυτό λέει πολλά για το αύριο των Δήμων!

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, η συνεργασία με ιδιώτες δεν είναι πια επιλογή· είναι η μόνη διέξοδος. Οι Δήμοι στρέφονται σε εξωτερικούς συνεργάτες για να καλύψουν τα κενά που το κράτος δεν μπορεί να γεμίσει. Μια μοναδική και συνάμα ρεαλιστική  λύση, που προκαλεί συζητήσεις, αλλά που κρίνεται αναγκαία για να μην «σβήσουν» οι δημοτικές υπηρεσίες.  Η επιλογή αυτή, του ιδιωτικού τομέα, αποδεικνύεται  "σανίδα σωτηρίας" 

για να συνεχιστεί η ομαλή λειτουργία των υπηρεσιών και η υλοποίηση έργων προς όφελος των πολιτών. Η Αυτοδιοίκηση βρίσκεται σε οριακό σημείο. Κι αν δεν δοθούν άμεσα πόροι, εργαλεία και εξειδικευμένο προσωπικό,  οι Δήμοι κινδυνεύουν να μείνουν μόνο με τις ταμπέλες τους.

 

Το πολιτικό καζάνι στη χώρα βράζει, αλλά οι υπεύθυνοι δεν "ακούν" το σφύριγμα! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος-Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Το πολιτικό καζάνι στη χώρα βράζει. Υποθέσεις σκανδάλων, αστοχιών και παραλείψεων έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα που απειλεί να διαρρήξει την ήδη εύθραυστη σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Παρ’ όλα αυτά, οι υπεύθυνοι μοιάζουν να μην ακούν το σφύριγμα. Η προειδοποίηση είναι εδώ — αλλά η πολιτική τάξη επιλέγει να σιωπά ή να υποβαθμίζει τη σοβαρότητα της στιγμής.

Οι πολίτες ζητούν δικαιοσύνη, διαφάνεια και ειλικρίνεια. Ζητούν πολιτική ευθύνη, όχι επικοινωνιακές διαχειρίσεις. Αντί όμως να αναζητηθούν λύσεις, η αντιπαράθεση μετατρέπεται σε θέαμα. Οι πολιτικοί λόγοι γίνονται συνθήματα, οι πράξεις σπάνιες, και το ουσιαστικό περιεχόμενο χάνεται μέσα σε αλληλοκατηγορίες και επικοινωνιακές ασκήσεις.

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλη απαξίωση. Οι πολίτες βλέπουν τα λάθη να συγκαλύπτονται, τις ευθύνες να μετακυλίονται και τις εξηγήσεις να περιορίζονται σε επικοινωνιακές φράσεις. Η καθημερινότητα δυσκολεύει, οι νέοι απομακρύνονται, η συμμετοχή μειώνεται. Κι όμως, η πολιτική σκηνή δείχνει εγκλωβισμένη σε μια αυτάρεσκη ρουτίνα, όπου η αυτοκριτική θεωρείται αδυναμία και η ανάληψη ευθύνης, πολιτικό ρίσκο.

Το ζητούμενο  δεν είναι ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά, αλλά ποιος θα ακούσει. Χρειάζεται πολιτική ψυχραιμία, ουσιαστικός διάλογος και γενναία αυτοκριτική. Αν δεν υπάρξει εκτόνωση, αν δεν ανοίξει ο δρόμος για συνεννόηση και ανανέωση, το καζάνι θα ξεχειλίσει — και τότε οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες, ίσως και ανεξέλεγκτες.

Η πραγματική πρόκληση σήμερα δεν είναι να αποφευχθεί η κριτική, αλλά να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη. Η εκτόνωση του πολιτικού κλίματος δεν θα έρθει με επιθέσεις, αλλά με ειλικρίνεια, διαφάνεια και συνεννόηση. Όταν η κοινωνία βράζει, η σιωπή των θεσμών γίνεται συνένοχη. Όταν το πολιτικό σύστημα αρνείται να ακούσει, η οργή βρίσκει άλλους δρόμους έκφρασης — απρόβλεπτους και επικίνδυνους.

Η ιστορία έχει δείξει ότι κανένα σύστημα δεν άντεξε για πολύ όταν αγνόησε τους πολίτες του. Αν θέλουμε πραγματική σταθερότητα, χρειάζεται επανεκκίνηση στη σχέση πολιτικής και κοινωνίας. Γιατί το καζάνι βράζει — και αυτή τη φορά, το σφύριγμα δεν πρέπει να αγνοηθεί. Η πολιτική οφείλει να ξαναγίνει χώρος ευθύνης, όχι σκηνή αντιπαραθέσεων.  Αλλιώς, το σφύριγμα θα πάψει να είναι προειδοποίηση και θα γίνει κραυγή.

 

(Από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός  Επικοινωνιολόγου")

 

Τι θα συνέβαινε στις εθνικές εκλογές, αν ίσχυε η "δεύτερη επιλογή"; Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος-Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

Στον νέο εκλογικό νόμο για την αυτοδιοίκηση, η εισαγωγή της δυνατότητας "δεύτερης επιλογής" από τους ψηφοφόρους αποτελεί μια τομή στην ελληνική εκλογική διαδικασία. 

Πρακτικά, ο πολίτης δεν χρειάζεται πια να «ποντάρει» σε έναν υποψήφιο μόνο, αλλά μπορεί να εκφράσει και μια δεύτερη προτίμηση, δίνοντας έτσι μια μικρή επιπλέον ευκαιρία στους υποψηφίους που βρίσκονται  πίσω στις προτιμήσεις. Η λογική πίσω από αυτή την καινοτομία είναι να μειωθούν τα αδιέξοδα και οι απόλυτες πλειοψηφίες, επιτρέποντας μια πιο «αντιπροσωπευτική» αναλογία αποτελεσμάτων. Στην πράξη, όμως, το μέτρο ανοίγει τον δρόμο για ενδιαφέροντα φαινόμενα: οι ψηφοφόροι μπορούν να παίξουν στρατηγικά με τις επιλογές τους, ενώ τα αποτελέσματα μπορεί να διαμορφωθούν με ανατροπές που πριν φαίνονταν αδύνατες.

Τώρα, φανταστείτε αν ένα παρόμοιο σύστημα εφαρμοζόταν στις εθνικές εκλογές.

Τότε… κρατηθείτε! 

Μπορεί να βρεθούμε με κυβερνήσεις που δεν περίμενε κανείς, συνασπισμούς που θα κάνουν τους ιστορικούς να τρίβουν τα μάτια τους και προέδρους που θα εκλέγονται με μια… τρίχα ψήφων.

Οι «τραγελαφικές» καταστάσεις δεν θα ήταν καθόλου σπάνιες: συνδυασμοί κυβερνήσεων που δεν περιμέναμε, ανατροπές της τελευταίας στιγμής και κομματικές ισορροπίες που θα άλλαζαν σαν χάρτινος πύργος. 

Κάθε ψήφος θα είχε ακόμα μεγαλύτερη στρατηγική σημασία, ενώ οι ψηφοφόροι θα έπρεπε να σκέφτονται διπλά πριν αποφασίσουν. Η στρατηγική ψηφοφορία θα γίνει άθλημα υψηλού ρίσκου: κάθε πολίτης θα μετράει, θα ζυγίζει, θα σκέφτεται «και αν η δεύτερη επιλογή μου υπερβεί την πρώτη;». Οι ανατροπές θα είναι καθημερινό θέαμα και τα εκλογικά αποτελέσματα θα μοιάζουν με ριάλιτι: κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί στο τέλος.

Μια δεύτερη επιλογή, λοιπόν, δεν είναι απλώς προνόμιο. Είναι μια συνταγή για χάος με γέλιο, στρατηγική και πολιτική περιπέτεια .Σε κάθε περίπτωση, η δεύτερη επιλογή δεν είναι απλώς μια τεχνική λεπτομέρεια. Είναι μια πρόκληση για την πολιτική κουλτούρα, που ενισχύει τη συμμετοχή και την πολυφωνία, αλλά ταυτόχρονα φέρνει μαζί της την αβεβαιότητα και το απρόβλεπτο. Η ελληνική δημοκρατία, λοιπόν, μπορεί σύντομα να βρεθεί μπροστά σε ένα πιο πολύχρωμο, αλλά και πιο περίπλοκο εκλογικό τοπίο.

Λέτε να το ζήσουμε κι αυτό;

 

Εκλογικά διλήμματα: Άλλοτε το μήνυμα κερδίζει — και άλλοτε επιστρέφει ως μπούμερανγκ! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος -Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Τα διλημματικά εκλογικά μηνύματα αποτελούν διαχρονικό εργαλείο πολιτικής επικοινωνίας. Από το ιστορικό «Καραμανλής ή τανκς» της μεταπολίτευσης μέχρι το πρόσφατο «Μητσοτάκης ή χάος», τέτοιες φράσεις λειτουργούν σαν σήματα συναγερμού που στοχεύουν να συσπειρώσουν ψηφοφόρους και να δημιουργήσουν αίσθηση κατεπείγουσας επιλογής. Η λογική τους βασίζεται στη δραματοποίηση της στιγμής: παρουσιάζουν την κάλπη όχι ως συνηθισμένη πολιτική απόφαση, αλλά ως κρίσιμο σταυροδρόμι όπου διακυβεύεται η σταθερότητα, η ευημερία ή η δημοκρατία.

Σύμφωνα με ειδικούς της πολιτικής επικοινωνίας, τέτοια μηνύματα λειτουργούν καλύτερα 

όταν το κοινωνικό κλίμα είναι φορτισμένο: οικονομική αβεβαιότητα, γεωπολιτικές εντάσεις, κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Σε τέτοιες συνθήκες, το δίλημμα προσφέρει απλότητα και σταθερότητα — ή τουλάχιστον την υπόσχεσή τους. Διαμορφώνει αφήγημα, συσπειρώνει, περιορίζει τον χώρο των αντιπάλων. Ωστόσο, η ιστορία δείχνει ότι η γραμμή ανάμεσα στη στρατηγική και την υπερβολή είναι λεπτή. Όταν οι πολίτες αντιληφθούν το δίλημμα ως εκβιασμό ή αλαζονεία, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το ακριβώς αντίθετο. 

Το πρόσφατο σύνθημα «καλύτερα παπάκι παρά τον Μητσοτάκη» — που ξεκίνησε ως χιουμοριστικό ξέσπασμα στα κοινωνικά δίκτυα — κατέληξε να λειτουργεί σαν αντι-μήνυμα, αποδομώντας τη σοβαρότητα του κυβερνητικού συνθήματος και τροφοδοτώντας νέες πολιτικές συζητήσεις.

«Η κοινωνία έχει αλλάξει», αναφέρουν πολιτικοί  αναλυτές. Οι πολίτες σήμερα έχουν πρόσβαση σε πολλαπλές πηγές πληροφόρησης, σχολιάζουν, σατιρίζουν και ανατρέπουν αφηγήματα σε πραγματικό χρόνο. Τα διλημματικά μηνύματα είναι ισχυρά αλλά όχι πανίσχυρα. Αποδίδουν όταν αντανακλούν πραγματικές ανησυχίες και συνοδεύονται από πειστικό σχέδιο. Αντίθετα, όταν χρησιμοποιούνται μηχανικά ή ως υπερβολικός εκβιασμός φόβου, μπορούν να καταλήξουν μπούμερανγκ, κάνοντας τα «απίθανα» σενάρια ξαφνικά ελκυστικά στο εκλογικό σώμα.

Σε μια εποχή όπου το μήνυμα διασχίζει ταχύτατα τον δημόσιο χώρο και επιστρέφει αλλοιωμένο, τα διλημματικά συνθήματα παραμένουν ισχυρά — αλλά ποτέ ακίνδυνα. 

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, η δραματοποίηση εμπνέει, όμως η υπερβολή εκθέτει!.

Μπορεί ο φόβος αντί για ψήφους να φέρει αντιδράσεις!

 

 

Η Τεχνητή Νοημοσύνη αλλάζει την Τοπική Αυτοδιοίκηση! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η τεχνητή νοημοσύνη παύει πλέον να είναι υπόθεση του μέλλοντος. Ήδη μετασχηματίζει την οικονομία, την εκπαίδευση, την υγεία — και τώρα χτυπά την πόρτα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι δήμοι, ως ο εγγύτερος θεσμός στον πολίτη, μπορούν να αξιοποιήσουν την τεχνητή νοημοσύνη για να βελτιώσουν τις υπηρεσίες τους, να μειώσουν τη γραφειοκρατία και να σχεδιάσουν πολιτικές με βάση πραγματικά δεδομένα.

Η χρήση τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να βοηθήσει τις τοπικές αρχές να προβλέπουν και όχι απλώς να αντιδρούν. Με ανάλυση δεδομένων, ένας δήμος μπορεί να εντοπίσει περιοχές με αυξημένες ανάγκες καθαριότητας, να προβλέψει κυκλοφοριακή συμφόρηση ή ακόμη και να σχεδιάσει καλύτερα τη διαχείριση απορριμμάτων και ενέργειας. Παράλληλα, «έξυπνα» συστήματα επικοινωνίας με τον πολίτη – όπως ψηφιακοί βοηθοί και εφαρμογές εξυπηρέτησης – μειώνουν την ταλαιπωρία και αυξάνουν τη διαφάνεια.

Όμως η πρόοδος αυτή δεν έρχεται χωρίς προβληματισμούς. Θέματα όπως η προστασία προσωπικών δεδομένων, η διασφάλιση της διαφάνειας των αλγορίθμων και ο κίνδυνος ψηφιακού αποκλεισμού πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά τις τοπικές αρχές. Η τεχνολογία δεν πρέπει να αντικαθιστά τον άνθρωπο, αλλά να τον ενδυναμώνει.

Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να μετατρέψει τους δήμους σε «έξυπνους οργανισμούς», ικανούς να λειτουργούν προληπτικά και συμμετοχικά. Το στοίχημα για την τοπική αυτοδιοίκηση είναι να αξιοποιήσει αυτή τη δύναμη με όρους δημοκρατίας, διαφάνειας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Γιατί η τεχνολογία από μόνη της δεν φέρνει πρόοδο — την πρόοδο τη φέρνουν οι άνθρωποι που τη χρησιμοποιούν σωστά. 

Το μέλλον των πόλεων δεν θα κριθεί από το πόσο έξυπνες είναι οι μηχανές αλλά πόσο σωστοί είμαστε εμείς που τις οδηγούμε!

 

Όσοι αυτοδιοικητικοί δεν εμπιστεύονται τους συμβούλους επικοινωνίας, το πληρώνουν ακριβά στις κάλπες! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η τοπική αυτοδιοίκηση και ιδιαίτερα, ο πρώτος βαθμός της, είναι ένας χώρος όπου η προσωπική επαφή, η άμεση σχέση με τον πολίτη και αυθεντικότητα θεωρούνται καθοριστικά στοιχεία της επιτυχίας ενός αυτοδιοικητικού.  Ίσως και για αυτό, πολλοί δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, σύμβουλοι ,αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη και καχυποψία τις υπηρεσίες των συμβούλων επικοινωνίας. 

Φοβούνται ότι μπορούν να αλλοιώσουν το αυθεντικό προφίλ τους, να επιβάλλουν τεχνητές στρατηγικές και  να μετατρέψουν  την εικόνα τους, σε προϊόν. Πιστεύουν ακράδαντα ότι δεν το χρειάζονται γιατί "η δουλειά τους φαίνεται από το έργο" και  πως η υπερβολική προβολή μπορεί να θεωρηθεί "φτιασίδωμα"!. 

Όμως στις μέρες μας,  έργο χωρίς επικοινωνία, μένει "αόρατο"! Και όπως πολύ σωστά έχει δηλώσει ένας γκουρού της επικοινωνίας  "στην πολιτική η σιωπή δεν είναι ούτε χρυσός ούτε σεμνότητα, αλλά μεγάλο λάθος"!

Η καχυποψία έχει τις ρίζες της. Πολλοί από τους αυτοδιοικητικούς φοβούνται ότι επικοινωνία που θα προταθεί από τους ειδικούς μπορεί να φανεί ''ψεύτικη'. Άλλοι πιστεύουν ότι η στρατηγική που θα ακολουθεί είναι κάτι ξένο προς την αυθεντικότητα. 

Ωστόσο η πραγματικότητα δείχνει ότι η σύγχρονη πολιτική, ακόμη και στο τοπικό επίπεδο, απαιτεί επαγγελματισμό και επικοινωνία. Ο πολίτης ενημερώνεται από πλήθος μέσων, παραδοσιακών και νέων, και περιμένει να ακούσει σαφή, πειστικά και στοχευμένα μηνύματα. Ο αυτοδιοικητικός που δεν γνωρίζει πως να διαχειριστεί την εικόνα του, να αντιμετωπίσει τις κρίσεις και να καθορίζει τη στρατηγική του, τότε η ασάφεια και η σύγχυση θα έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια εμπιστοσύνης από τον ψηφοφόρο. 

Στο παρελθόν, πολλοί αυτοδιοικητικοί έχουν "πληρώσει" ακριβά αυτή τη δυσπιστία, στις κάλπες. Ενώ έχουν να δείξουν έργο, έχουν εμπειρία και καλή πρόθεση, αδυνατούν να το επικοινωνήσουν αποτελεσματικά. Αν επενδύσουν σε επαγγελματική επικοινωνία, αυτό δεν σημαίνει ότι "πουλούν" ψεύτικη εικόνα απλώς γνωρίζουν πως να προβάλλουν πειστικά και σωστά την πραγματική εικόνα, το έργο τους. 

Η συνεργασία με ειδικούς της επικοινωνίας δεν υποκαθιστά τον πολιτικό, αλλά τον ενισχύει. Σε μια εποχή όπου η εικόνα και το μήνυμα καθορίζουν τη δημόσια αντίληψη, η άρνηση επαγγελματικής επικοινωνίας  είναι έλλειψη προσαρμογής και στην κάλπη κοστίζει πολύ περισσότερο... από την αμοιβή ενός επικοινωνιολόγου!

 

Οι "παγίδες" των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2028 κάνουν δύσκολη τη μάχη για δημάρχους και περιφερειάρχες! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2028 θα είναι διαφορετικές από κάθε προηγούμενη αναμέτρηση. Ο νέος εκλογικός νόμος αλλάζει τα πάντα: καταργείται η δεύτερη Κυριακή και θεσπίζεται η δεύτερη προτίμηση. Μια φαινομενικά τεχνική αλλαγή που όμως κρύβει σημαντικές πολιτικές παγίδες — και για τους υποψηφίους, και για τους πολίτες.

Η εκλογή δημάρχων και περιφερειαρχών από την πρώτη Κυριακή μετατρέπει την αναμέτρηση σε αγώνα «μιας βολής». Από την πρώτη Κυριακή "όλα ή τίποτα"!  Δεν θα υπάρχει περιθώριο διόρθωσης, ούτε δεύτερη ευκαιρία για συμμαχίες ή μετακινήσεις ψηφοφόρων.  Όποιος δεν καταφέρει να πείσει από την αρχή, θα μείνει εκτός παιχνιδιού. 

Αυτό σημαίνει ότι οι προεκλογικές καμπάνιες πρέπει να είναι πιο στοχευμένες, με καθαρό μήνυμα και ουσιαστική παρουσία σε κάθε γειτονιά.

 

Η δεύτερη προτίμηση, από την άλλη, δημιουργεί νέα δεδομένα.  Οι ψηφοφόροι θα μπορούν να δηλώσουν και ποιον θεωρούν τη «δεύτερη καλύτερη» επιλογή τους. 

Αυτή η καινοτομία μπορεί να ενισχύσει πρόσωπα που εκπέμπουν μετριοπάθεια και ενότητα, ενώ θα περιορίσει όσους στηρίζονται αποκλειστικά σε κομματικά στρατόπεδα ή ακραίες τοποθετήσεις. Οι υποψήφιοι που θα επενδύσουν σε γέφυρες και όχι σε αντιπαραθέσεις, είναι πιθανό να βγουν κερδισμένοι.

 

Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη συγκυρία: οι αυτοδιοικητικές θα γίνουν μόλις έναν χρόνο 

μετά τις εθνικές εκλογές. Το πολιτικό κλίμα της εποχής θα επηρεάσει αναπόφευκτα τη στάση των πολιτών.  Είτε ως επιβράβευση, είτε ως μήνυμα δυσαρέσκειας.

Οι πολίτες θα στείλουν με την ψήφο τους και πολιτικό μήνυμα προς το πολιτικό σύστημα!

Ως επαγγελματίας της επικοινωνίας προτείνω στους υποψήφιους αυτοδιοικητικούς

δημάρχους και περιφερειάρχες  να προσπαθήσουν να πείσουν τους πολίτες ότι στην αυτοδιοικητική κάλπη ψηφίζουν τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό υποψήφιο για τον τόπο τους και όχι για το κόμμα τους.  

 

Οι εκλογές του 2028 προμηνύονται ως οι πιό απρόβλεπτες των τελευταίων ετών. Όχι μόνο για το ποιός θα κερδίσει αλλά και για το πόσοι θα καταφέρουν να διαβάσουν σωστά τους νέους κανόνες!

 

Πολιτική. Ευκαιρία ή παγίδα; Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγος Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

Η πολιτική είναι ευκαιρία αλλά και ευθύνη. Χωρίς προετοιμασία μπορεί να γίνει παγίδα. Στην κοινή γνώμη, η ενασχόληση με την πολιτική συνοδεύεται από εικόνες εξουσίας, επιρροής και παχυλών προνομίων. Μοιάζει με ένα πεδίο γεμάτο προνόμια και λίγοι μιλούν για το τίμημα, τις θυσίες που δεν φαίνονται και τους κινδύνους προσωπικούς, πολιτικούς, ηθικούς, ψυχολογικούς που ελλοχεύουν.

Όποιος σκέφτεται να μπει στην πολιτική αξίζει να γνωρίζει την αλήθεια, για να μην παραπλανηθεί και για να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα μέσα σε ένα χώρο που αλλάζει συνεχώς και δοκιμάζει ακόμη και τους πιο καλοπροαίρετους.

Ως επαγγελματίας της πολιτικής επικοινωνίας συνεργάζομαι με ανθρώπους που θέλουν να γίνουν ή είναι ήδη πολιτικοί. Νοιώθω υποχρέωση να καταγράψω και να επισημάνω όσα συνήθως αποσιωπούνται στις κλειστές πόρτες , τα αθέατα ρίσκα που παραμονεύουν και τους υπόγειους κραδασμούς που συνοδεύουν την επιλογή με την πολιτική. Η πολιτική είναι ακριβό σπορ. Καμία επαγγελματική βοήθεια δεν αρκεί αν κάποιος δεν έχει κατανοήσει τι πραγματικά σημαίνει να εκτεθεί δημόσια.

Όταν αποφασίσετε να εκτεθείτε, η ιδιωτικότητα τελειώνει. Κάθε επιλογή από το που θα πατε διακοπές, μέχρι σε ποιο σχολείο θα φοιτήσει το παιδί σας, αποκτά πολιτικό φορτίο. Από την εμφάνιση σας μέχρι τις σχέσεις σας με την οικογένεια σας, τους φίλους σας, βρίσκονται μέσα σε έναν μεγεθυντικό φακό.

Η πολιτική δεν είναι μόνο ένας αγώνας ιδεών. Είναι πρώτα απ’ όλα αγώνας αντοχής και κάποιοι δεν αντέχουν, όχι γιατί δεν είναι καλοί, αλλά γιατί δεν ξέρουν τι να περιμένουν. Στην πολιτική το απρόβλεπτο είναι αυτονόητο. 

Η πολιτική δεν είναι ένα γήπεδο που όλοι παίζουν τίμια. Προσωπικές φιλοδοξίες, μικροπολιτικές σκοπιμότητες, μηχανισμοί, συμφέροντα και δίκτυα εξουσίας, εγκυμονούν κινδύνους νομικούς, ηθικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς.

Ζούμε στην εποχή των social media και χρειάζεται μεγάλη προσοχή από ένα πολιτικό πρόσωπο στην καθημερινότητα του.

Η απογοήτευση στην πολιτική δεν προέρχεται από τους αντιπάλους, αλλά από τους λεγόμενους «συντρόφους», «συμμάχους» που πιστεύεις ότι σε στηρίζουν αλλά τελικά αποδεικνύονται ανταγωνιστές.

Στην πολιτική πολλοί ξεκινούν με όραμα αλλαγής των "κακώς" εχόντων και αρκετοί καταλήγουν με μοναδικό γνώμονα την διατήρηση της εξουσίας.

Η δύναμη στην πολιτική, μπορεί να "μεθύσει" και να αλλοιώσει τις προθέσεις ή να αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του πολιτικού. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να αποφευχθούν οι πιθανές αρνητικές συνέπειες και οι συνεχείς δοκιμασίες του χαρακτήρα.

Αν η πολιτική είναι για εσάς συνειδητή επιλογή, γνωρίζετε το πλήρες πλαίσιο, και είστε έτοιμος για όλα αυτά, αξίζει να μπείτε. 

Διαφορετικά όπως λέει και μια παροιμία "αν δεν αντέχετε τη ζέστη, 

βγείτε από την κουζίνα"!

 

Η Βουλή των παλαιμάχων: η εξουσία κουράζει αλλά δεν αφήνεται! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος -Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

Στη μηχανική η "κόπωση υλικού" είναι ένας όρος που περιγράφει τη σταδιακή φθορά ενός υλικού από συνεχή πίεση. Στην αρχή το υλικό φαίνεται στιβαρό, ανθεκτικό, αμετάβλητο. 

Με το χρόνο, μικρές αόρατες ρωγμές αρχίζουν να εμφανίζονται και κάποια στιγμή το υλικό "σπάει". Μήπως και οι πολιτικοί μας κινδυνεύουν από την ίδια κόπωση, μετά από μακροχρόνια συνεχή παρουσία στη Βουλή, πίεση δημοσιότητας και από τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις; 

Η ιστορία δείχνει ότι μικρό μέρος των πολιτικών μας αποχωρούν συνειδητά από την πολιτική σκηνή, στην ώρα τους. Οι περισσότεροι μένουν μέχρι να τους αποσύρει η κάλπη ή να τους ξεπεράσει η κοινωνία. Ο λόγος είναι ότι η εξουσία κουράζει, είναι βάρος, αλλά και γλυκιά έλξη. 

Κόπωση υλικού είναι νόμος στη μηχανική. Στην πολιτική όμως είναι επιλογή. Σπάνια βλέπουμε εθελούσια αποχώρηση πολιτικού. Αντίθετα βλέπουμε δεκάδες πολιτικούς ,"κουρασμένοι" να επιμένουν να κρατούν καρέκλες που δεν τους ανήκουν πια. Αποτέλεσμα, η Βουλή να  μοιάζει με "σύλλογο παλαιμάχων" παρά με εργαστήρι ιδεών. Τα κουρασμένα βλέμματα, η φτωχή γλώσσα και τα επαναλαμβανόμενα κλισέ, το αποδεικνύουν.

Η κοινωνία όμως  ζητάει κάτι διαφορετικό. Ζητάει ανανέωση, νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέο όραμα. Γιατί όπως και στα υλικά, η ανανέωση σώζει! Στην πολιτική η ανανέωση δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Αν στις επιλογές των πολιτών υπήρχε μηχανισμός ανανέωσης προσώπων, τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά γνωρίζουμε ότι ψηφίζονται, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, για τους γνωστούς πελατειακός λόγους. Απαιτούνται, έντονη κουλτούρα ανανέωσης και  όρια θητειών για να μην καταλήγει η κόπωση σε θεσμικό αδιέξοδο.

 

 Όσο οι πολιτικοί φθείρονται, η κοινωνία ψάχνει για νέες δυνάμεις και οι ηγέτες κρίνονται πολλές φορές, από το χρόνο που αποφασίζουν να αποσυρθούν και όχι μόνο  από το έργο το οποίο έχουν πραγματοποιήσει. Στους περισσότερους πολιτικός η οικειοθελής αποχώρηση, μοιάζει με σπάνιο φαινόμενο. 

Η πολιτική ως επάγγελμα, το περίφημο βιβλίο του max Weber εμπνέει και διαμορφώνει τη ζωή των πολιτικών μας περισσότερο από έναν αιώνα μετά!

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου).

 

Οι νέες στρατηγικές που θα κρίνουν τις Αυτοδιοικητικές εκλογές 2028! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος-Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτιωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Το τοπίο του 2028 δεν θα μοιάζει με ό,τι γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Οι υποψήφιοι που θα ξεχωρίσουν είναι εκείνοι που θα διαβάσουν σωστά τον νέο «χάρτη» και θα πείσουν όχι μόνο τους δικούς τους, αλλά και τους «δεύτερους».

 

Ο νέος εκλογικός νόμος για την Αυτοδιοίκηση, που θα ισχύσει στις κάλπες του 2028, αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούν οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες. Η κατάργηση της δεύτερης Κυριακής, η δυνατότητα «δεύτερης επιλογής» στον ψηφοφόρο και η πρόβλεψη για ενιαία ψηφοδέλτια δημιουργούν ένα νέο πεδίο μάχης, όπου η στρατηγική θα κρίνει την έκβαση.

Το πρώτο μεγάλο στοίχημα είναι η διεύρυνση του ακροατηρίου. Εφόσον ο νικητής θα κρίνεται από την πρώτη Κυριακή, οι υποψήφιοι δεν έχουν την πολυτέλεια να απευθύνονται μόνο σε «πιστούς». Χρειάζονται μηνύματα που θα λειτουργούν και ως δεύτερη επιλογή για όσους θα προτιμούσαν άλλον συνδυασμό, αλλά δεν θέλουν να «χαθεί» η ψήφος τους.

Η μάχη θα δοθεί και στην επικοινωνία. Η εικόνα, το αφήγημα και η διαδικτυακή παρουσία αποκτούν κομβική σημασία, αφού η καμπάνια πρέπει να χτίσει γρήγορα αναγνωρισιμότητα και αξιοπιστία. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη συζητούνται συνεργασίες με επαγγελματίες της πολιτικής στρατηγικής και επικοινωνίας, καθώς 

και με τα social media να εξελίσσονται σε βασικό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Παράλληλα, διαμορφώνονται και οι λεγόμενες «συμμαχίες δεύτερης επιλογής». Μικρότεροι συνδυασμοί αποκτούν ρόλο ρυθμιστή, καθώς οι ψήφοι τους μπορεί να κρίνουν τον τελικό νικητή. Αυτό σημαίνει ότι η κουλτούρα συνεργασίας, 

συχνά άγνωστη στην τοπική αυτοδιοίκηση, γίνεται πλέον αναγκαίο εργαλείο.

Οι ι υποψήφιοι οφείλουν να δώσουν βάρος στη νομιμοποίηση. Η εκλογή με μικρά ποσοστά μπορεί να γεννήσει αμφισβητήσεις· γι’ αυτό οι καμπάνιες πρέπει να καλλιεργούν αίσθημα ενότητας και να προβάλλουν σχέδιο που ξεπερνά τα στενά όρια της παράταξης.

Τέλος, απαιτείται, μακροχρόνιος σχεδιασμός για έγκαιρη προσαρμογή στα νέα δεδομένα.

 

Σε ένα σύστημα πιο ανταγωνιστικό και με λιγότερα "σκαλοπάτια", πρέπει να κινηθείτε έξυπνα, να στοχεύσετε

ευρύτερα και σε μεγαλύτερο ακροατήριο ,να αμβλύνετε τις όποιες κομματικές γωνίες και να πείσετε ότι εκπροσωπείτε

το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, αν θέλετε να εκλεγείτε!

 

Από το "μαζί τα φάγαμε" στο "όλοι τα παίρνουν"! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.).

 

Η χώρα μας έχει γνωρίσει διαχρονικά πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα που σημάδεψαν την πολιτική ζωή. Κάθε νέο σκάνδαλο αντί να σοκάρει τους πολίτες, ενισχύει την πεποίθησή τους ότι διαφθορά είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η διαφθορά υπάρχει στις καθημερινές αποκαλύψεις για δημόσιες συμβάσεις, για χρυσά συμβόλαια σε κρατικούς οργανισμούς  αλλά και στο καθημερινό επίπεδο της ζωής των πολιτών. 

Από το "φακελάκι" στο γιατρό, το "γρηγορόσημο" στον πολεοδόμο για την άδεια οικοδομής, το "κάτι τις" για μία μικρή παρανομία και πολλά ακόμη. 

Όταν πριν από 15 χρόνια, ακούστηκε από πρωτοκλασάτο στέλεχος της τότε κυβέρνησης  η φράση "μαζί τα φάγαμε" προκλήθηκε θύελλα αντιδράσεων. Η φράση  αποτύπωνε το κλίμα της εποχής μιας χώρας,  που βυθιζόταν στην κρίση και στην αναζήτηση των ενόχων.  Φυσικά, η διαφθορά και η σπατάλη δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πολιτικών αλλά έφτανε μέχρι τον απλό πολίτη.  

Με το πέρασμα των χρόνων η φράση "όλοι τα παίρνουν"  αντικατέστησε το "μαζί τα φάγαμε". 

Η κοινωνία μας έχει αποδεχθεί ότι όλοι τα παίρνουν, με αποτέλεσμα η διαφθορά να πάψει πλέον να είναι έγκλημα και να γίνει... τρόπος ζωής. Κατάντησε  ρουτίνα και πήρε σάρκα και οστά!

Η φράση "όλοι τα παίρνουν" δεν πρέπει να γίνει, όμως η ταφόπλακα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. 

Η καταπολέμηση της διαφθοράς είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και απαίτησης της κοινωνίας.  Απαιτείται διαφάνεια στις συμβάσεις, ανεξάρτητοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, ταχύτατη απονομή δικαιοσύνης και το κυριότερο μια νέα πολιτική κουλτούρα που δεν θα θεωρεί το "λάδωμα" φυσιολογικό, εξυπνάδα και μαγκιά! 

Η κοινωνία μας χρειάζεται να αναζητήσει ξανά το αίσθημα της ατομικής και συλλογικής ευθύνης ώστε να "σπάσει" το φαύλο κύκλο της διαφθοράς και της ατιμωρησίας. Η διαφθορά δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι επιλογή και μπορεί να αλλάξει, αν δεν συμβιβαστούμε μαζί της. 

Στη χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν, τίμια και  με αξιοπρέπεια μέσα σε ένα σάπιο περιβάλλον.  Ας μην τους ισοπεδώνουμε και τους "τσουβαλιάζουμε", με όσους ανέντιμους πραγματικά πλουτίζουν εις βάρος μας.

 

Από τον "Μπουλντόζα" στον "Μάνατζερ"! Άρθρο του Θανάσης Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.).

 

Στην πολιτική το "βαφτιστικό" όνομα στην κάλπη δεν αρκεί. Αυτό που μένει στη μνήμη των πολιτών είναι πολλές φορές  ένα "δεύτερο όνομα"- ένα προσωνύμιο που γεννιέται από το λαό και συνοψίζει έργο, ύφος, χαρακτήρα και ταυτότητα ενός πολιτικού προσώπου.

Αυτό το όνομα, το "άλλο" όνομα γίνεται πολλές φορές το μυστικό όπλο μιας μακροχρόνιας καριέρας και μιας ταυτότητας που μένει ανεξίτηλη στη μνήμη της κοινωνίας. Η ελληνική σκηνή αλλά και ευρωπαϊκή είναι γεμάτη παραδείγματα.

Από τον Μιλτιάδη Έβερτ τον "Μπουλντόζα" της αυτοδιοίκησης, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον "Εθνάρχη", την Μάργκαρετ Θάτσερ τη "Σιδηρά Κυρία", η ιστορία δείχνει ότι αυτά δεν είναι μόνο "δεύτερα ονόματα"  είναι πολιτικά εργαλεία που σφραγίζουν καριέρες και εξασφαλίζουν μακροημέρευση στην πολιτική.

Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση η δύναμη του προσωνυμίου είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Ο Δήμαρχος ή ο Περιφερειάρχης, o Σύμβουλος, δεν είναι μια μακρινή φιγούρα. Βρίσκεται καθημερινά ανάμεσα στους πολίτες, περπατά στις ίδιες γειτονιές, ακούει τα ίδια προβλήματα. Ένα προσωνύμιο λειτουργεί σαν γέφυρα με την κοινωνία, χτίζοντας μεγαλύτερη οικειότητα και εμπιστοσύνη.

Ο αιρετός που θα αναγνωρίζεται ως ο "άνθρωπος των έργων" ή ο "δήμαρχος μάνατζερ" ή

ο "πράσινος δήμαρχος" ή ο "δήμαρχος της καρδιάς μας" ή ο " δικός μας σύμβουλος" 

η ο "πολιτικός της διπλανής πόρτας" κερδίζει όχι μόνο σε ψήφους αλλά και θέση στη συνείδηση του κόσμου.

 Η επανεκλογή ενός αυτοδιοικητικού δεν κρίνεται μόνο από το έργο αλλά και από το πώς οι πολίτες αναγνωρίσουν και θυμούνται τον αιρετό.

Ένα "δεύτερο όνομα", ενδεικτικό της ταυτότητας του, μπορεί να γίνει καταλύτης που θα δώσει νέα ώθηση στην πολιτική του εικόνα. Ως επικοινωνιολόγος με μακρά εμπειρία στη δημιουργία εικόνας των πολιτικών  το "δεύτερο όνομα" δεν είναι προϊόν μάρκετινγκ και ειδικών της επικοινωνίας.

Χτίζεται μέσα από τα social media, την άμεση επαφή με τον πολίτη αλλά και τις νέες ανάγκες των σύγχρονων κοινωνιών. Είναι ο καθρέφτης της δημόσιας εικόνας που καλλιεργεί καθημερινά ο πολιτικός.

Για να είναι αυθεντικό και αποτελεσματικό ένα προσωνύμιο θα πρέπει να συμπυκνώνει

το έργο και την εικόνα του αυτοδιοικητικού-πολιτικού. Κάθε πρόταση που καταθέτω βασίζεται σε μελετημένη στρατηγική με αποδείξεις και δοκιμασμένες πρακτικές.

 

Η συγκεκριμένη εισήγηση για την ενίσχυση του ονόματος ενός πολιτικού με "δεύτερο όνομα" δεν αποτελεί πείραμα, αλλά μια μέθοδο που έχω εφαρμόσει διαχρονικά με αποδεδειγμένη επιτυχία σε γνωστά  πρόσωπα της δημόσιας ζωής.

 

Η αποτελεσματικότητα της μεθόδου αυτής επιβεβαιώνει τη βεβαιότητα και την αξιοπιστία 

των επικοινωνιακών μου επιλογών.

Η ιστορία διδάσκει ότι το όνομα ενός πολιτικού μπορεί να ξεχαστεί αλλά το προσωνύμιο του μένει. Και δεν είναι απλώς ένα παρατσούκλι.  Είναι η ουσία της σχέσης του με την κοινωνία.

Αγαπητοί Πολιτικοί , για την επανεκλογή σας μόνο ένα όνομα δεν φτάνει!

 

Ένα σου σημάδι μόνο για να... (επαν)-εκλεγώ! Aρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος -Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Περιμένοντας ένα νεύμα, ένα σημάδι, το προσκλητήριο- σήμα ενός πολιτικού αρχηγού προς τους επίδοξους συνοδοιπόρους του, που περιμένουν υπομονετικά στο περιθώριο μέχρι να προσκληθούν επίσημα.

Υπάρχει κάτι σχετικό μαγικό, τελετουργικό, τη στιγμή που ένας πολιτικός ηγέτης κάνει το νεύμα, μια χειρονομία, ένα βλέμμα ή μία λέξη που αρκεί να μετατρέψει έναν απλό παρατηρητή- κομπάρσο, σε πρωταγωνιστή. Είναι μια παλιά γνώριμη σκηνή, στη σκάλα αεροπλάνου όπου δόθηκε με μια χειρονομία, έναν νεύμα ή κλήση, το μήνυμα "έρχεσαι μαζί μου". Ένα στιγμιαίο βλέμμα που έγραψε ιστορία.

Σήμερα, υπάρχουν πολλοί που περιμένουν ένα νεύμα, μια πρόσκληση από  πρώην πρωθυπουργό να μπουν στο "κάδρο" του νέου κόμματος του όταν αυτό ανακοινωθεί.

Κάτι σαν στρατιώτες σε αναμονή ,ηθοποιοί στα παρασκήνια, που περιμένουν να παίξουν στο νέο έργο όταν αυτό ανέβει. Κάθε φορά που ένα νέο κόμμα, αναγγέλλεται ή πιθανολογείται η αναγγελία του, στην ουρά του αρχηγού συνωστίζονται δεκάδες υποψήφιοι, νέοι και παλιοί που μετακινούνται από κόμμα, σε κόμμα, θέλοντας να εκμεταλλευτούν τη νέα ευκαιρία εκλογής η επανεκλογής τους.

Πρόσφατα, έχουν υπάρξει πολιτικοί που έχουν αλλάξει κόμματα, με την ίδια ευκολία που αλλάζουν τηλεοπτικά κανάλια. Απλά, ορκίζονται πίστη σε νέες αρχές και ιδεολογίες μόνο που είναι οι ίδιες οι παλιές, σε καινούργιο περιτύλιγμα! 

Το νέο κόμμα, γίνεται η λύση στο προσωπικό τους "αδιέξοδο" και οι παλιές αξίες μοιάζουν φθαρμένες και ξεπερασμένες. Στη σύγχρονη εποχή μας ο νέος αρχηγός ενός πολιτικού κόμματος μοιάζει με τον influencer που παρουσιάζει ένα νέο τεχνολογικά εξελιγμένο προϊόν επικοινωνίας, που όλοι θέλουν να αποκτήσουν. 

Υπόσχεται, "ελπίδα" "διαφάνεια" "αναγέννηση" ή και καλύτερες ημέρες ενώ στην πραγματικότητα προσφέρει ανακύκλωση των ιδίων υλικών αλλά σε νέες συσκευασίες. 

Η επιτυχία ενός νέου κόμματος εξαρτάται περισσότερο από τη χαρισματικότητα του νέου αρχηγού, που είναι προαπαιτούμενο και όχι προτέρημα και δευτερευόντως από τοεκλογικό αφήγημα.

 Άλλωστε ο αγγελιοφόρος έχει μεγαλύτερη σημασία από το μήνυμα. 

Κρυφός "άσσος", στο μανίκι κάθε πολιτικού κόμματος.

 Όσον αφορά για το ρόλο των πολιτών στο νέο αυτό πολιτικό σκηνικό, αυτός είναι πάντα ο ίδιος. Ο ρόλος του κομπάρσου. 

Οι πολίτες ενθουσιάζονται, χειροκροτούν ,ελπίζουν, ψηφίζουν, απογοητεύονται και πάλι από την αρχή περιμένοντας να έρθει ένα νέο κόμμα, όπως το επόμενο λεωφορείο της γραμμής. Ο πολίτης πάντα πληρώνει και το νέο εισιτήριο!

Πραγματικά, οι πολίτες, είναι οι  μόνοι που περιμένουν να δουν ένα σημάδι αλλαγής πολιτικής, από όλους όσοι έχουν την ευθύνη της ζωής τους. Ματαιοπονούν! 

Ένα διαχρονικό πολιτικό ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί μέχρι στιγμής όπως και το ερώτημα του γνωστού άσματος, του δημοφιλούς αοιδού Αντύπα!

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου"

για την εφημερίδα Political)  

 

Αυτοδιοικητικοί της "πιάτσας" η Πολιτικοί του σαλονιού; Η υπεροχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έναντι της Κεντρικής Πολιτικής Σκηνής Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος -Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η διαρκώς αυξανόμενη απαξίωση των πολιτών προς την κεντρική πολιτική εξουσία, ιδιαίτερα μετά τα γνωστά τελευταία "παρατράγουδα" δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει το πολιτικό επίπεδο στην κεντρική σκηνή και από που μπορεί να εντοπιστεί η αρχή για ποιοτική πολιτική παραγωγή. 

Ως επικοινωνιολόγος, με πολυετή εμπειρία, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η τοπική αυτοδιοίκηση και των δύο βαθμών ,Α και Β, αναδεικνύεται ως το μοναδικό "φυτώριο" παραγωγής πολιτικής ποιότητας.. Γιατί η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι απλώς ένας ενδιάμεσος σταθμός άσκησης εξουσίας αλλά ένα κρίσιμο σχολείο όπου δοκιμάζονται οι ικανότητες διοίκησης, η επαφή με την κοινωνία και η πολιτική αντοχή του πολιτικού προσωπικού μιας χώρας. 

Στη Γαλλία, η τοπική αυτοδιοίκηση θεωρείται εφαλτήριο για την εθνική πολιτική σκηνή. Η πορεία προς την κορυφή περνάει μέσα από την αυτοδιοίκηση- δημαρχία. Πολλοί πρόεδροι και πρωθυπουργοί της Γαλλίας, ξεκίνησαν την καριέρα τους από το δημαρχείο, διαμορφώνοντας πολιτικό κύρος και  κοινωνική επιρροή, μέσα από την άσκηση της τοπικής εξουσίας .Στη χώρα αυτή βέβαια, η τοπική αυτοδιοίκηση έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες, οικονομικούς πόρους και υψηλό πολιτικό 

κύρος .Δικαιολογημένα, θεωρείται σκαλοπάτι για ανώτερες κυβερνητικές θέσεις.

Στη χώρα μας το φαινόμενο αυτό παραμένει σπάνιο και όλοι γνωρίζουμε τα πολλά και άλυτα προβλήματα της αυτοδιοίκησης. Με αποτέλεσμα, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, είναι οι πολιτικοί που ξεκίνησαν από την τοπική αυτοδιοίκηση και συνέχισαν την πορεία τους στην κεντρική εξουσία. Η τοπική αυτοδιοίκηση παραμένει στην κοινή συνείδηση των πολιτών ένας θεσμός "δεύτερης" κατηγορίες, "φτωχός"  συγγενής και για αρκετά πολιτικά πρόσωπα είναι το "τέρμα" μιας καριέρας  και όχι η αφετηρία. 

Φυσικά, η ανωτερότητα της αυτοδιοίκησης σε σχέση με την κεντρική σκηνή δεν είναι απόλυτη ούτε όλοι οι αυτοδιοικητικοί είναι σωστοί και άξιοι πολιτικοί.

 Όμως, συγκριτικά με την κεντρική πολιτική σκηνή προσφέρουν περισσότερες εγγυήσεις ποιότητας, αξιοπιστίας, υπευθυνότητας και αποτελεσματικότητας.

Ένας αυτοδιοικητικός έχει σχέση με τον πολίτη προσωπική όχι διαμεσολαβητική. 

Δεν κρύβεται πίσω από κόμματα και  στρατηγικούς συμβούλους.

Είναι εκτεθειμένος καθημερινά στην κρίση των πολιτών. Δεν "θωρακίζεται" από κομματικά δίκτυα ούτε από τη συλλογική ευθύνη ενός υπουργικού συμβουλίου. Λογοδοτεί καθημερινά και η αποτελεσματικότητα του "μετριέται" με έργα και όχι με λόγια. 

Δεν έχει περιθώρια για θεωρητικολογίες ή ιδεολογικές υπεκφυγές. Στις εκλογές "πληρώνει" μόνος του το αντίτιμο που του αναλογεί! 

Αντίθετα, στην κεντρική πολιτική σκηνή η πολιτική ασκείται συχνά με όρους τηλεθέασης και κομματικής πειθαρχίας. Η πολιτική γίνεται επικοινωνιακό θέμα και όχι διοίκηση. Ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού στην κεντρική σκηνή προέρχεται από κομματικά "εκτροφεία" σε αντίθεση με την αυτοδιοίκηση, που οι περισσότεροι αυτοδιοικητικοί προέρχονται από επαγγελματικούς χώρους στους οποίους έχουν διαπρέψει με μεγάλη επιτυχία.

Αν θέλουμε πολιτικούς που να γνωρίζουν την πραγματικότητα, να έχουν εμπειρία διοίκησης και πρακτικής εφαρμογής πολιτικής  τότε ας αρχίσουμε να βλέπουμε την αυτοδιοίκηση  με άλλα μάτια. Γιατί εκεί χτίζεται η εμπιστοσύνη με τους πολίτες, καλλιεργείται ηγεσία και δοκιμάζεται η πολιτική αποτελεσματικότητα και η  επάρκειας ενός πολιτικού προσώπου.

Ίσως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε και να το κάνουμε όπως στη Γαλλία για να δούμε κάποια στιγμή αυτοδιοικητικό στέλεχος να γίνεται και πρωθυπουργός της χώρας!