Οι νέες στρατηγικές που θα κρίνουν τις Αυτοδιοικητικές εκλογές 2028! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος-Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτιωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Το τοπίο του 2028 δεν θα μοιάζει με ό,τι γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Οι υποψήφιοι που θα ξεχωρίσουν είναι εκείνοι που θα διαβάσουν σωστά τον νέο «χάρτη» και θα πείσουν όχι μόνο τους δικούς τους, αλλά και τους «δεύτερους».

 

Ο νέος εκλογικός νόμος για την Αυτοδιοίκηση, που θα ισχύσει στις κάλπες του 2028, αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούν οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες. Η κατάργηση της δεύτερης Κυριακής, η δυνατότητα «δεύτερης επιλογής» στον ψηφοφόρο και η πρόβλεψη για ενιαία ψηφοδέλτια δημιουργούν ένα νέο πεδίο μάχης, όπου η στρατηγική θα κρίνει την έκβαση.

Το πρώτο μεγάλο στοίχημα είναι η διεύρυνση του ακροατηρίου. Εφόσον ο νικητής θα κρίνεται από την πρώτη Κυριακή, οι υποψήφιοι δεν έχουν την πολυτέλεια να απευθύνονται μόνο σε «πιστούς». Χρειάζονται μηνύματα που θα λειτουργούν και ως δεύτερη επιλογή για όσους θα προτιμούσαν άλλον συνδυασμό, αλλά δεν θέλουν να «χαθεί» η ψήφος τους.

Η μάχη θα δοθεί και στην επικοινωνία. Η εικόνα, το αφήγημα και η διαδικτυακή παρουσία αποκτούν κομβική σημασία, αφού η καμπάνια πρέπει να χτίσει γρήγορα αναγνωρισιμότητα και αξιοπιστία. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη συζητούνται συνεργασίες με επαγγελματίες της πολιτικής στρατηγικής και επικοινωνίας, καθώς 

και με τα social media να εξελίσσονται σε βασικό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Παράλληλα, διαμορφώνονται και οι λεγόμενες «συμμαχίες δεύτερης επιλογής». Μικρότεροι συνδυασμοί αποκτούν ρόλο ρυθμιστή, καθώς οι ψήφοι τους μπορεί να κρίνουν τον τελικό νικητή. Αυτό σημαίνει ότι η κουλτούρα συνεργασίας, 

συχνά άγνωστη στην τοπική αυτοδιοίκηση, γίνεται πλέον αναγκαίο εργαλείο.

Οι ι υποψήφιοι οφείλουν να δώσουν βάρος στη νομιμοποίηση. Η εκλογή με μικρά ποσοστά μπορεί να γεννήσει αμφισβητήσεις· γι’ αυτό οι καμπάνιες πρέπει να καλλιεργούν αίσθημα ενότητας και να προβάλλουν σχέδιο που ξεπερνά τα στενά όρια της παράταξης.

Τέλος, απαιτείται, μακροχρόνιος σχεδιασμός για έγκαιρη προσαρμογή στα νέα δεδομένα.

 

Σε ένα σύστημα πιο ανταγωνιστικό και με λιγότερα "σκαλοπάτια", πρέπει να κινηθείτε έξυπνα, να στοχεύσετε

ευρύτερα και σε μεγαλύτερο ακροατήριο ,να αμβλύνετε τις όποιες κομματικές γωνίες και να πείσετε ότι εκπροσωπείτε

το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, αν θέλετε να εκλεγείτε!

 

Από το "μαζί τα φάγαμε" στο "όλοι τα παίρνουν"! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.).

 

Η χώρα μας έχει γνωρίσει διαχρονικά πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα που σημάδεψαν την πολιτική ζωή. Κάθε νέο σκάνδαλο αντί να σοκάρει τους πολίτες, ενισχύει την πεποίθησή τους ότι διαφθορά είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Η διαφθορά υπάρχει στις καθημερινές αποκαλύψεις για δημόσιες συμβάσεις, για χρυσά συμβόλαια σε κρατικούς οργανισμούς  αλλά και στο καθημερινό επίπεδο της ζωής των πολιτών. 

Από το "φακελάκι" στο γιατρό, το "γρηγορόσημο" στον πολεοδόμο για την άδεια οικοδομής, το "κάτι τις" για μία μικρή παρανομία και πολλά ακόμη. 

Όταν πριν από 15 χρόνια, ακούστηκε από πρωτοκλασάτο στέλεχος της τότε κυβέρνησης  η φράση "μαζί τα φάγαμε" προκλήθηκε θύελλα αντιδράσεων. Η φράση  αποτύπωνε το κλίμα της εποχής μιας χώρας,  που βυθιζόταν στην κρίση και στην αναζήτηση των ενόχων.  Φυσικά, η διαφθορά και η σπατάλη δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πολιτικών αλλά έφτανε μέχρι τον απλό πολίτη.  

Με το πέρασμα των χρόνων η φράση "όλοι τα παίρνουν"  αντικατέστησε το "μαζί τα φάγαμε". 

Η κοινωνία μας έχει αποδεχθεί ότι όλοι τα παίρνουν, με αποτέλεσμα η διαφθορά να πάψει πλέον να είναι έγκλημα και να γίνει... τρόπος ζωής. Κατάντησε  ρουτίνα και πήρε σάρκα και οστά!

Η φράση "όλοι τα παίρνουν" δεν πρέπει να γίνει, όμως η ταφόπλακα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. 

Η καταπολέμηση της διαφθοράς είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης και απαίτησης της κοινωνίας.  Απαιτείται διαφάνεια στις συμβάσεις, ανεξάρτητοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, ταχύτατη απονομή δικαιοσύνης και το κυριότερο μια νέα πολιτική κουλτούρα που δεν θα θεωρεί το "λάδωμα" φυσιολογικό, εξυπνάδα και μαγκιά! 

Η κοινωνία μας χρειάζεται να αναζητήσει ξανά το αίσθημα της ατομικής και συλλογικής ευθύνης ώστε να "σπάσει" το φαύλο κύκλο της διαφθοράς και της ατιμωρησίας. Η διαφθορά δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι επιλογή και μπορεί να αλλάξει, αν δεν συμβιβαστούμε μαζί της. 

Στη χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν, τίμια και  με αξιοπρέπεια μέσα σε ένα σάπιο περιβάλλον.  Ας μην τους ισοπεδώνουμε και τους "τσουβαλιάζουμε", με όσους ανέντιμους πραγματικά πλουτίζουν εις βάρος μας.

 

Από τον "Μπουλντόζα" στον "Μάνατζερ"! Άρθρο του Θανάσης Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.).

 

Στην πολιτική το "βαφτιστικό" όνομα στην κάλπη δεν αρκεί. Αυτό που μένει στη μνήμη των πολιτών είναι πολλές φορές  ένα "δεύτερο όνομα"- ένα προσωνύμιο που γεννιέται από το λαό και συνοψίζει έργο, ύφος, χαρακτήρα και ταυτότητα ενός πολιτικού προσώπου.

Αυτό το όνομα, το "άλλο" όνομα γίνεται πολλές φορές το μυστικό όπλο μιας μακροχρόνιας καριέρας και μιας ταυτότητας που μένει ανεξίτηλη στη μνήμη της κοινωνίας. Η ελληνική σκηνή αλλά και ευρωπαϊκή είναι γεμάτη παραδείγματα.

Από τον Μιλτιάδη Έβερτ τον "Μπουλντόζα" της αυτοδιοίκησης, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον "Εθνάρχη", την Μάργκαρετ Θάτσερ τη "Σιδηρά Κυρία", η ιστορία δείχνει ότι αυτά δεν είναι μόνο "δεύτερα ονόματα"  είναι πολιτικά εργαλεία που σφραγίζουν καριέρες και εξασφαλίζουν μακροημέρευση στην πολιτική.

Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση η δύναμη του προσωνυμίου είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Ο Δήμαρχος ή ο Περιφερειάρχης, o Σύμβουλος, δεν είναι μια μακρινή φιγούρα. Βρίσκεται καθημερινά ανάμεσα στους πολίτες, περπατά στις ίδιες γειτονιές, ακούει τα ίδια προβλήματα. Ένα προσωνύμιο λειτουργεί σαν γέφυρα με την κοινωνία, χτίζοντας μεγαλύτερη οικειότητα και εμπιστοσύνη.

Ο αιρετός που θα αναγνωρίζεται ως ο "άνθρωπος των έργων" ή ο "δήμαρχος μάνατζερ" ή

ο "πράσινος δήμαρχος" ή ο "δήμαρχος της καρδιάς μας" ή ο " δικός μας σύμβουλος" 

η ο "πολιτικός της διπλανής πόρτας" κερδίζει όχι μόνο σε ψήφους αλλά και θέση στη συνείδηση του κόσμου.

 Η επανεκλογή ενός αυτοδιοικητικού δεν κρίνεται μόνο από το έργο αλλά και από το πώς οι πολίτες αναγνωρίσουν και θυμούνται τον αιρετό.

Ένα "δεύτερο όνομα", ενδεικτικό της ταυτότητας του, μπορεί να γίνει καταλύτης που θα δώσει νέα ώθηση στην πολιτική του εικόνα. Ως επικοινωνιολόγος με μακρά εμπειρία στη δημιουργία εικόνας των πολιτικών  το "δεύτερο όνομα" δεν είναι προϊόν μάρκετινγκ και ειδικών της επικοινωνίας.

Χτίζεται μέσα από τα social media, την άμεση επαφή με τον πολίτη αλλά και τις νέες ανάγκες των σύγχρονων κοινωνιών. Είναι ο καθρέφτης της δημόσιας εικόνας που καλλιεργεί καθημερινά ο πολιτικός.

Για να είναι αυθεντικό και αποτελεσματικό ένα προσωνύμιο θα πρέπει να συμπυκνώνει

το έργο και την εικόνα του αυτοδιοικητικού-πολιτικού. Κάθε πρόταση που καταθέτω βασίζεται σε μελετημένη στρατηγική με αποδείξεις και δοκιμασμένες πρακτικές.

 

Η συγκεκριμένη εισήγηση για την ενίσχυση του ονόματος ενός πολιτικού με "δεύτερο όνομα" δεν αποτελεί πείραμα, αλλά μια μέθοδο που έχω εφαρμόσει διαχρονικά με αποδεδειγμένη επιτυχία σε γνωστά  πρόσωπα της δημόσιας ζωής.

 

Η αποτελεσματικότητα της μεθόδου αυτής επιβεβαιώνει τη βεβαιότητα και την αξιοπιστία 

των επικοινωνιακών μου επιλογών.

Η ιστορία διδάσκει ότι το όνομα ενός πολιτικού μπορεί να ξεχαστεί αλλά το προσωνύμιο του μένει. Και δεν είναι απλώς ένα παρατσούκλι.  Είναι η ουσία της σχέσης του με την κοινωνία.

Αγαπητοί Πολιτικοί , για την επανεκλογή σας μόνο ένα όνομα δεν φτάνει!

 

Ένα σου σημάδι μόνο για να... (επαν)-εκλεγώ! Aρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος -Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Περιμένοντας ένα νεύμα, ένα σημάδι, το προσκλητήριο- σήμα ενός πολιτικού αρχηγού προς τους επίδοξους συνοδοιπόρους του, που περιμένουν υπομονετικά στο περιθώριο μέχρι να προσκληθούν επίσημα.

Υπάρχει κάτι σχετικό μαγικό, τελετουργικό, τη στιγμή που ένας πολιτικός ηγέτης κάνει το νεύμα, μια χειρονομία, ένα βλέμμα ή μία λέξη που αρκεί να μετατρέψει έναν απλό παρατηρητή- κομπάρσο, σε πρωταγωνιστή. Είναι μια παλιά γνώριμη σκηνή, στη σκάλα αεροπλάνου όπου δόθηκε με μια χειρονομία, έναν νεύμα ή κλήση, το μήνυμα "έρχεσαι μαζί μου". Ένα στιγμιαίο βλέμμα που έγραψε ιστορία.

Σήμερα, υπάρχουν πολλοί που περιμένουν ένα νεύμα, μια πρόσκληση από  πρώην πρωθυπουργό να μπουν στο "κάδρο" του νέου κόμματος του όταν αυτό ανακοινωθεί.

Κάτι σαν στρατιώτες σε αναμονή ,ηθοποιοί στα παρασκήνια, που περιμένουν να παίξουν στο νέο έργο όταν αυτό ανέβει. Κάθε φορά που ένα νέο κόμμα, αναγγέλλεται ή πιθανολογείται η αναγγελία του, στην ουρά του αρχηγού συνωστίζονται δεκάδες υποψήφιοι, νέοι και παλιοί που μετακινούνται από κόμμα, σε κόμμα, θέλοντας να εκμεταλλευτούν τη νέα ευκαιρία εκλογής η επανεκλογής τους.

Πρόσφατα, έχουν υπάρξει πολιτικοί που έχουν αλλάξει κόμματα, με την ίδια ευκολία που αλλάζουν τηλεοπτικά κανάλια. Απλά, ορκίζονται πίστη σε νέες αρχές και ιδεολογίες μόνο που είναι οι ίδιες οι παλιές, σε καινούργιο περιτύλιγμα! 

Το νέο κόμμα, γίνεται η λύση στο προσωπικό τους "αδιέξοδο" και οι παλιές αξίες μοιάζουν φθαρμένες και ξεπερασμένες. Στη σύγχρονη εποχή μας ο νέος αρχηγός ενός πολιτικού κόμματος μοιάζει με τον influencer που παρουσιάζει ένα νέο τεχνολογικά εξελιγμένο προϊόν επικοινωνίας, που όλοι θέλουν να αποκτήσουν. 

Υπόσχεται, "ελπίδα" "διαφάνεια" "αναγέννηση" ή και καλύτερες ημέρες ενώ στην πραγματικότητα προσφέρει ανακύκλωση των ιδίων υλικών αλλά σε νέες συσκευασίες. 

Η επιτυχία ενός νέου κόμματος εξαρτάται περισσότερο από τη χαρισματικότητα του νέου αρχηγού, που είναι προαπαιτούμενο και όχι προτέρημα και δευτερευόντως από τοεκλογικό αφήγημα.

 Άλλωστε ο αγγελιοφόρος έχει μεγαλύτερη σημασία από το μήνυμα. 

Κρυφός "άσσος", στο μανίκι κάθε πολιτικού κόμματος.

 Όσον αφορά για το ρόλο των πολιτών στο νέο αυτό πολιτικό σκηνικό, αυτός είναι πάντα ο ίδιος. Ο ρόλος του κομπάρσου. 

Οι πολίτες ενθουσιάζονται, χειροκροτούν ,ελπίζουν, ψηφίζουν, απογοητεύονται και πάλι από την αρχή περιμένοντας να έρθει ένα νέο κόμμα, όπως το επόμενο λεωφορείο της γραμμής. Ο πολίτης πάντα πληρώνει και το νέο εισιτήριο!

Πραγματικά, οι πολίτες, είναι οι  μόνοι που περιμένουν να δουν ένα σημάδι αλλαγής πολιτικής, από όλους όσοι έχουν την ευθύνη της ζωής τους. Ματαιοπονούν! 

Ένα διαχρονικό πολιτικό ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί μέχρι στιγμής όπως και το ερώτημα του γνωστού άσματος, του δημοφιλούς αοιδού Αντύπα!

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου"

για την εφημερίδα Political)  

 

Αυτοδιοικητικοί της "πιάτσας" η Πολιτικοί του σαλονιού; Η υπεροχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έναντι της Κεντρικής Πολιτικής Σκηνής Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος -Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η διαρκώς αυξανόμενη απαξίωση των πολιτών προς την κεντρική πολιτική εξουσία, ιδιαίτερα μετά τα γνωστά τελευταία "παρατράγουδα" δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει το πολιτικό επίπεδο στην κεντρική σκηνή και από που μπορεί να εντοπιστεί η αρχή για ποιοτική πολιτική παραγωγή. 

Ως επικοινωνιολόγος, με πολυετή εμπειρία, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η τοπική αυτοδιοίκηση και των δύο βαθμών ,Α και Β, αναδεικνύεται ως το μοναδικό "φυτώριο" παραγωγής πολιτικής ποιότητας.. Γιατί η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι απλώς ένας ενδιάμεσος σταθμός άσκησης εξουσίας αλλά ένα κρίσιμο σχολείο όπου δοκιμάζονται οι ικανότητες διοίκησης, η επαφή με την κοινωνία και η πολιτική αντοχή του πολιτικού προσωπικού μιας χώρας. 

Στη Γαλλία, η τοπική αυτοδιοίκηση θεωρείται εφαλτήριο για την εθνική πολιτική σκηνή. Η πορεία προς την κορυφή περνάει μέσα από την αυτοδιοίκηση- δημαρχία. Πολλοί πρόεδροι και πρωθυπουργοί της Γαλλίας, ξεκίνησαν την καριέρα τους από το δημαρχείο, διαμορφώνοντας πολιτικό κύρος και  κοινωνική επιρροή, μέσα από την άσκηση της τοπικής εξουσίας .Στη χώρα αυτή βέβαια, η τοπική αυτοδιοίκηση έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες, οικονομικούς πόρους και υψηλό πολιτικό 

κύρος .Δικαιολογημένα, θεωρείται σκαλοπάτι για ανώτερες κυβερνητικές θέσεις.

Στη χώρα μας το φαινόμενο αυτό παραμένει σπάνιο και όλοι γνωρίζουμε τα πολλά και άλυτα προβλήματα της αυτοδιοίκησης. Με αποτέλεσμα, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, είναι οι πολιτικοί που ξεκίνησαν από την τοπική αυτοδιοίκηση και συνέχισαν την πορεία τους στην κεντρική εξουσία. Η τοπική αυτοδιοίκηση παραμένει στην κοινή συνείδηση των πολιτών ένας θεσμός "δεύτερης" κατηγορίες, "φτωχός"  συγγενής και για αρκετά πολιτικά πρόσωπα είναι το "τέρμα" μιας καριέρας  και όχι η αφετηρία. 

Φυσικά, η ανωτερότητα της αυτοδιοίκησης σε σχέση με την κεντρική σκηνή δεν είναι απόλυτη ούτε όλοι οι αυτοδιοικητικοί είναι σωστοί και άξιοι πολιτικοί.

 Όμως, συγκριτικά με την κεντρική πολιτική σκηνή προσφέρουν περισσότερες εγγυήσεις ποιότητας, αξιοπιστίας, υπευθυνότητας και αποτελεσματικότητας.

Ένας αυτοδιοικητικός έχει σχέση με τον πολίτη προσωπική όχι διαμεσολαβητική. 

Δεν κρύβεται πίσω από κόμματα και  στρατηγικούς συμβούλους.

Είναι εκτεθειμένος καθημερινά στην κρίση των πολιτών. Δεν "θωρακίζεται" από κομματικά δίκτυα ούτε από τη συλλογική ευθύνη ενός υπουργικού συμβουλίου. Λογοδοτεί καθημερινά και η αποτελεσματικότητα του "μετριέται" με έργα και όχι με λόγια. 

Δεν έχει περιθώρια για θεωρητικολογίες ή ιδεολογικές υπεκφυγές. Στις εκλογές "πληρώνει" μόνος του το αντίτιμο που του αναλογεί! 

Αντίθετα, στην κεντρική πολιτική σκηνή η πολιτική ασκείται συχνά με όρους τηλεθέασης και κομματικής πειθαρχίας. Η πολιτική γίνεται επικοινωνιακό θέμα και όχι διοίκηση. Ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού στην κεντρική σκηνή προέρχεται από κομματικά "εκτροφεία" σε αντίθεση με την αυτοδιοίκηση, που οι περισσότεροι αυτοδιοικητικοί προέρχονται από επαγγελματικούς χώρους στους οποίους έχουν διαπρέψει με μεγάλη επιτυχία.

Αν θέλουμε πολιτικούς που να γνωρίζουν την πραγματικότητα, να έχουν εμπειρία διοίκησης και πρακτικής εφαρμογής πολιτικής  τότε ας αρχίσουμε να βλέπουμε την αυτοδιοίκηση  με άλλα μάτια. Γιατί εκεί χτίζεται η εμπιστοσύνη με τους πολίτες, καλλιεργείται ηγεσία και δοκιμάζεται η πολιτική αποτελεσματικότητα και η  επάρκειας ενός πολιτικού προσώπου.

Ίσως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε και να το κάνουμε όπως στη Γαλλία για να δούμε κάποια στιγμή αυτοδιοικητικό στέλεχος να γίνεται και πρωθυπουργός της χώρας! 

 

Τι "μισούν" περισσότερο οι πολίτες από τους πολιτικούς και πως να το αποφύγετε! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Σε μια εποχή που η δυσπιστία και η ενόχληση των πολιτών από τους πολιτικούς  είναι έντονη και εκφράζεται στην κάλπη με τα μεγάλα ποσοστά αποχής, υπονομεύει πρώτιστα και το δημοκρατικό μας πολίτευμα. 

Η πολιτική δεν είναι μόνο προτάσεις και προγράμματα, υπερβολικές υποσχέσεις, επιδόματα και κοινωνικές παροχές, είναι πρώτα και κύρια  η καθημερινή στάση, συμπεριφορά και ύφος ,με το οποίο γίνεται η επικοινωνία ενός πολιτικού προσώπου. 

Οι πολίτες απαιτούν ειλικρίνεια, ουσία και σεβασμό και απουσία πολιτικής εκμετάλλευσης προβλημάτων της επικαιρότητας.. Ειδικά στο θέμα αυτό οι πολίτες, αντιλαμβάνονται γρήγορα πότε ένα πρόβλημα χρησιμοποιείται για λόγους επικοινωνίας αντί να δοθεί ουσιαστική λύση. 

Η τέχνη για να ξανά-κερδηθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα είναι να αποφεύγονται τα λάθη που έχουν οδηγήσει στην απαξία του πολιτικού συστήματος, τα τελευταία χρόνια.. Στην καθημερινότητα του, πολύ απλά,  ένας πολιτικός θα πρέπει να μιλάει λίγο, να "ακούει" πολύ, να μην προκαλεί με τον τρόπος ζωής του, να μην υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών με απλοϊκές και ανέφικτες υποσχέσεις, να μη θεωρεί τον εαυτό του παντογνώστη, να αποφεύγει τις μεγαλόστομες εξαγγελίες, τις "στημένες" εμφανίσεις και γενικά τη φθηνή προπαγάνδα.

Να είναι γνήσιος εκπρόσωπος του πολίτη, με ημερομηνία λήξης και όχι επαγγελματίας πολιτικός, ανεπάγγελτος καιροσκόπος και γυρολόγος, για λόγους προσωπικής επιβίωσης! 

Οι πολίτες γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να περιμένουν θαύματα από τους πολιτικούς. Όμως δεν τους αρκούν τα ωραία συνθήματα στις προεκλογικές περιόδους. Δεν πείθονται πλέον. Απαιτούν  συνέπεια λόγων και έργων, εντιμότητα στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος και είναι αντίθετοι με τις συνεχείς προσωπικές επιθέσεις, τον λαϊκισμό και την τοξικότητα. 

Αυτό, που αρκετοί πολίτες χρεώνουν σε μεγάλο ποσοστό των πολιτικών προσώπων είναι ότι είναι αποκομμένοι από την πραγματική ζωή των πολιτών. Έχουν αποξενωθεί και το μόνο που επιδιώκουν είναι  να "κηδεμονεύουν" τους πολίτες,  ζητώντας συνεχώς την επιδοκιμασία και το χειροκρότημά τους. 

Η διαφορά στη σχέση πολίτη -πολιτικού από τα παλιά χρόνια, είναι ότι κάποτε οι πολιτικοί ενέπνεαν σεβασμό γιατί εκπροσωπούσαν αξίες ενώ σήμερα εκπροσωπούν και αναπαράγουν συμφέροντα με αποτέλεσμα οργή και θυμό από τους πολίτες. 

Παλαιότερα  οι πολιτικοί ήταν ο καθρέφτης  των ονείρων των πολιτών για ένα καλύτερο αύριο,σήμερα είναι η επιτομή των απογοητεύσεων τους. Και για να κλείνουμε το θέμα, οι πολίτες σήμερα δεν με "μισούν" την πολιτική, μισούν την υποκρισία την αδιαφορία και δεν αντέχουν άλλο τις διαρκείς διαψεύσεις και τα σκάνδαλα από το πολιτικό σύστημα.

 

Πολιτικοί σε πανικό: Όταν το σκάνδαλο "χτυπήσει" την πόρτα! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Ένα πολιτικό σκάνδαλο ροζ ή οικονομικό δεν είναι πλέον είδηση. Είναι επανάληψη. 

Έχει καταντήσει ρουτίνα τόσο παλιά όσο και οι πολιτική ιστορία στη χώρα μας. 

Αν είστε δημόσιο πρόσωπο και δεν έχετε σχέδιο διαχείρισης, τότε αφήνετε την πολιτική σας καριέρα στην τύχη. 

Χθες στα "μανταλάκια" του Τύπου ,σήμερα στη νέα συσκευασία της είδησης, στα social media.

Ο τύπος του σκανδάλου δεν αλλάζει το βασικό ερώτημα όταν το σκάνδαλο ξεσπάσει είτε από καταγγελία, διαρροή είτε από αποκάλυψη από τα μέσα, αν είστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσετε ή  αντιδράτε κάτω από πανικό, λάθη και ακινησία όπως ο λαγός στα φώτα του αυτοκινήτου.

Στην πολιτική η διαχείριση κρίσεων δεν είναι πολυτέλεια, είναι αναγκαιότητα. 

Κάποια στιγμή, το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτικών προσώπων, θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα. Αυτό που κρίνει την επιβίωση ενός πολιτικού προσώπου δεν είναι αν φταίει ή όχι αλλά ο τρόπος που αντιδρά. 

Το τρίπτυχο της επιβίωσης είναι ψυχραιμία, στρατηγική και συνέπεια στην επικοινωνία.

Ο πολιτικός θα πρέπει να έχει εκπαιδευτεί, να έχει "ζήσει" την κρίση πριν έρθει και να μην αυτοσχεδιάζει, να έχει γίνει "προσομοίωση" όπως η εκπαίδευση των μαχητικών πιλότων.

Η συντριπτική πλειονότητα των κρίσεων δεν προκαλεί πολιτικό κόστος επειδή υπάρχει ενοχή αλλά επειδή η διαχείριση είναι ανεπαρκής ή αντιφατική.

Η απουσία στρατηγικής οδηγεί σε μετάθεση ευθυνών, σε δηλώσεις που αναιρούνται, σε επιθέσεις σε δημοσιογράφους και μέσα, σε ακραίες πρόχειρες και καταστροφικές ενέργειες.

Η ανάγκη ύπαρξης θεσμικής και επιχειρησιακής ετοιμότητας από ένα σοβαρό πολιτικό γραφείο επικοινωνίας μπορεί να περιορίσει τις απώλειες αλλά και να ενισχύσει την εικόνα πολιτικής ωριμότητας του προσώπου. Να βγει και κερδισμένος από την κρίση!

Στις ώρες πίεσης δεν υπάρχει περιθώριο για αυτοσχεδιασμούς, επιθετική ρητορική αλλά για συντεταγμένη, πειθαρχημένη και έξυπνη στρατηγική διαχείριση. 

Μία πολιτική κρίση δεν είναι ακραία πιθανότητα, είναι αναπόφευκτο φαινόμενο στις μέρες μας. Είναι ο κανόνας και όποιος δεν είναι. προετοιμασμένος απλώς θέτει τον εαυτό του, σε τροχαία αποδόμησης 

Στην πολυετή διαδρομή μου ως επικοινωνιολόγος, πάντα το πρώτο 24ωρο, η πρώτη αντίδραση, θα κρίνει το  μέλλον του πολιτικού. 

Όταν το σκάνδαλο "χτυπήσει" την πόρτα, θα πρέπει να είστε έτοιμοι!

 

 

Πως να μετατρέψετε τη "δεύτερη ευκαιρία" στην πολιτική σε πραγματική επιτυχία! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.).

 

Στην πολιτική η έννοια της "δεύτερης ευκαιρίας" δεν είναι θέμα τύχης αλλά συστηματικής και επίμονης προσπάθειας και συνεργασίας με ειδικούς της επικοινωνίας. Είναι οι σύμβουλοι στρατηγικής, οι  αναλυτές και οι λογογράφοι, που θα σχεδιάσουν, θα μελετήσουν και θα προτείνουν τη νέα πορεία ενός πολιτικού ή αυτοδιοικητικού προσώπου.

Θα χτίσουν το αφήγημα της νέας εικόνας του και τις συμμαχίες με τους ανθρώπους που ξέρουν να παίζουν καλά το παιχνίδι της επανεκλογής. Η "δεύτερη ευκαιρία" είναι καθαρά θέμα στρατηγικών κινήσεων και μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε πραγματική επιτυχία. 

Πολύ απλά, "να πάρετε το αίμα σας πίσω" με την εκ νέου εκλογή σας!

Μία επιστροφή στην πολιτική είναι μία μάχη σκληρή, σε όλες τις εκφάνσεις της και σε μία τέτοια  μάχη η "τύχη" έχει την μικρότερη συμμετοχή. Χωρίς αποτελεσματική στρατηγική και επικοινωνία, η καλύτερη πολιτική πρόταση μένει στο περιθώριο.

Δεν αρκεί η επιθυμία ενός πολιτικού να επανακάμψει, να ξαναμπεί στο παιχνίδι με τη διαδικασία επανεκλογής του. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και μόνο το "καλό όνομα" δεν αρκεί. 

Ο κόσμος είναι σκληρός, δεν συγχωρεί εύκολα και ξεχνάει πολύ γρήγορα. 

Πρέπει ο πολιτικός να δείξει ότι έχει πάρει το μήνυμα, να κάνει την αυτοκριτική του, τον απολογισμό του, να δείξει ότι έχει αλλάξει και να μπει στη μάχη με νέα όπλα. 

Οι πολίτες θα δώσουν "δεύτερη ευκαιρία" αν πραγματικά έχουν πειστεί ότι το πολιτικό πρόσωπο το αξίζει και αυτό δεν γίνεται με παλιές στρατηγικές, φθαρμένα συνθήματα και συνταγές του παρελθόντος. Με προγραμματικές δεσμεύσεις και πολιτική ωριμότητας και όχι με ευχολόγια! 

Για να ξανακερδίσετε την εμπιστοσύνη των πολιτών πρέπει να μην αποφύγετε να αντιμετωπίσετε κατάματα τους λόγους της ήττα σας. 

Πιθανόν να χρειαστεί να απομακρύνετε ακόμη και τους μέχρι χτες βασικούς συνεργάτες και ανθρώπους που είχατε δίπλα σας.

Ως επικοινωνιολόγος, με πολυετή εμπειρία στο χώρο της πολιτικής και της αυτοδιοίκησης, έχω μελετήσει σε βάθος, πως μπορεί να βοηθηθούν πολιτικά και αυτοδιοικητικά πρόσωπα να ξανακερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου, να χτίσουν εκ νέου μια ουσιαστική σχέση με τους πολίτες, να παρουσιάσουν τη νέα αυθεντική εκδοχή του εαυτού τους και να "ανοιχτούν" σε νέες  ομάδες πολιτών ψηφοφόρων. 

Με σύγχρονες στρατηγικές επικοινωνίας, με στόχο την ανάδειξη των δυνατών σημείων του κάθε υποψηφίου και την πραγματική επαφή του με τις ανάγκες της κοινωνίας. 

Σχεδιάστε με τους ειδικούς συμβούλους σας  το νέο ξεκίνημα σας και πιστέψτε ότι μπορείτε να μετατρέψετε τη "δεύτερη ευκαιρία" σε πραγματική επιτυχία.

 

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου" 

για τη ψηφιακή εφημερίδα Political) 

 

 

Όταν οι αντιπολιτεύσεις δεν μαθαίνουν! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Υπάρχει μία παροιμία που λέει "δεν μπορεί να σκοντάψεις δύο φορές, στην ίδια πέτρα"! 

Στην πολιτική όπως και ζωή το να σκοντάφτεις δύο φορές την ίδια πέτρα σημαίνει ότι δεν έχεις διδαχθεί από τα λάθη σου. Ηγέτες και κοινωνίες που επαναλαμβάνουν τα ίδια σφάλματα δείχνουν αδυναμία προσαρμογής και 

έλλειψη διοαρατικότητας. Η πολιτική απαιτεί  μνήμη, κρίση και ικανότητα να αξιοποιούνται οι εμπειρίες του παρελθόντος ώστε να αποφεύγονται παγίδες στο μέλλον. Έτσι το ρητό τονίζει την αξία της μάθησης μέσα από τα λάθη 

ώστε αυτά να μην επαναλαμβάνονται.

Στην πολιτική και  ιδιαίτερα στο χώρο της αντιπολίτευσης συμβαίνει να επαναλαμβάνονται λάθη στρατηγικής, τακτικής, προσώπων με αποτέλεσμα να οδηγούνται, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ξανά και ξανά σε εκλογικές ήττες.

Σύνηθες το φαινόμενο από αντιπολιτεύσεις εγκλωβισμένες σε εσωστρέφεια, προσωπικές φιλοδοξίες, αδυναμία συγκρότησης πειστικού εναλλακτικού σχεδίου και προσαρμογής στις νέες κοινωνικές συνθήκες να οδηγούνται σε αλλεπάλληλες ήττες από τον ίδιο αντίπαλο. 

Βλέπουμε αντιπολιτεύσεις, στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στην αυτοδιοίκηση, να ανακυκλώνουν τις παλιές συνταγές, φθαρμένα προσώπα, εσωτερικές έριδες αντί να ακούσουν την κοινωνία και να αλλάξουν πορεία. 

Σαν να σκοντάφτουν  ξανά και ξανά στην ίδια πέτρα ενώ η κοινωνία τις προσπερνά. 

Το μοτίβο είναι να ξεκάθαρο. Επαναλλαμβανόμενα λάθη, ίδιες συνταγές, ίδια αποτελέσματα. 

Μόνο ένας αιθεροβάμων θα περίμενε κάτι διαφορετικό.

Στην τοπική αυτοδιοίκηση στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη, βλέπουμε συχνά τις αντιπολιτεύσεις, στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, να ανακυκλώνουν την ίδια τακτική, τις προσωπικές αντιπαραθέσεις, εσωστρέφεια και άρνηση συνεργασιών. Αποτέλεσμα να αφήνουν τον εκάστοτε τοπικό άρχοντα να κυριαρχεί χωρίς σοβαρό λόγο. 

Η πολιτική δεν συγχωρεί την αδράνεια. Όποιος επιμένει να σκοντάφτει στην ίδια πέτρα 

κινδυνεύει να μείνει μόνιμα στην άκρη του δρόμου, βλέποντας τους άλλους να προχωρούν!

 

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου")

 

 

Η "αμνησία" Αυτοδιοικητικών όταν πιάσουν "καρέκλα" στην Κεντρική Εξουσία! Άρθρο του Θανάσης Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η σχέση της τοπικής αυτοδιοίκησης με τη κεντρική εξουσία υπήρξε ανέκαθεν προβληματική. 

Παρά τις διακηρύξεις για αποκέντρωση, οικονομική αυτοτέλεια, αυτονομία και ενίσχυση του ρόλου των Δήμων και Περιφερειών, οι τοπικοί θεσμοί λειτουργούν περισσότερο ως διαχειριστές "εντολών"  της κάθε κυβέρνησης, παρά ως θεσμοί με δική τους βούληση και ευθύνη.

Η Αυτοδιοίκηση ενώ είναι ο θεσμός που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη, κατανοεί άμεσα τα προβλήματα και έχει τη δυνατότητα να προσφέρει λύσεις ευέλικτες και προσαρμοσμένες στις πραγματικές ανάγκες, λειτουργεί σαν εκτελεστικός βραχίονας των διαφόρων υπουργείων και μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο γεμάτο ασάφειες και αγκυλώσεις. 

Πολύ απλά γιατί το κράτος -υπερκηδεμόνας δεν εμπιστεύεται την τοπική αυτοδιοίκηση. 

Στην κυριολεξία δεν την αφήνει να ανασάνει. Αποκέντρωση στα λόγια αλλά συγκεντρωτισμός στην πράξη. 

Ακόμη πιο οξύμωρη είναι η στάση αρκετών προσώπων που ενώ ξεκίνησαν από την τοπική αυτοδιοίκηση και γνώρισαν από πρώτο χέρι της δυσκολίες μόλις κατέλαβαν θέσεις στην κεντρική εξουσία υιοθέτησαν πλήρως τη λογική της απόστασης, και της απαξίας από το χώρο που τους ανέδειξε πολιτικά. 

Στην πολιτική -όπως και στη ζωή-η πορεία ενός ανθρώπου κρίνεται όχι από τις θέσεις που καταλαμβάνει αλλά από τη μνήμη και την ευγνωμοσύνη που δείχνει για το από  που ξεκίνησε. Σύνηθες  είναι το φαινόμενο, στελέχη που αναδείχθηκαν μέσα από την αυτοδιοίκηση μόλις φόρεσαν το "κουστούμι" του βουλευτή ή υπουργού, λησμόνησαν εντελώς τη διαδρομή τους.

Ξέχασαν τα μικρά αλλά ζωτικά προβλήματα της καθημερινότητας που τους απασχολούσαν όπως δρόμοι με λακκούβες, σχολεία χωρίς φύλαξη, την γάγγραινα της γραφειοκρατίας. 

Ξέχασαν την πιο ουσιαστική μορφή της πολιτικής, τον άνθρωπο, τον πολίτη. Γιατί στις μεγάλες "καρέκλες" ο πολίτης δεν είναι πρόσωπο, με όνομα, ανάγκες και φωνή αλλά στατιστικό στοιχείο και κατηγορία κοινού! Η μνήμη όμως δεν είναι πολυτέλεια για ένα πολιτικό είναι καθήκον. 

Όταν κάποιος που έχει βιώσει τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και αρνείται να τις υπερασπιστεί από τη νέα του θέση, τότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο πολιτικό αλλά και αξιακό. 

Ως  Επαγγελματίας στο χώρο της επικοινωνίας για περισσότερες από δύο δεκαετίες, δίπλα στην αυτοδιοίκηση γνώρισα τι σημαίνει "πολιτική με πρόσωπο".  Έμαθα πως η εμπιστοσύνη των πολιτών χτίζεται μέρα με τη μέρα και όχι με μεγάλα λόγια αλλά με μικρές πράξεις. Με συνέπεια με παρουσία και με ενσυναίσθηση.

 Όποιος ανέβηκε πολιτικά, χάρη στην Αυτοδιοίκηση έχει χρέος να της μείνει πιστός. Να την υπηρετεί στην πράξη και από τις πιο υψηλές θέσεις. Διαφορετικά απλά θα περάσει και θα χαθεί...  Η πολιτική δεν είναι σκαλοπάτι για προσωπική ανέλιξη. 

Είναι κύκλος ευθύνης που ξεκινά από την κοινωνία και επιστρέφει σε αυτήν. 

Η Αυτοδιοίκηση χρειάζεται ουσιαστική θεσμική αναγνώριση, πραγματικούς πόρους και ανθρώπους που δεν ξεχνούν όταν ανέβουν πολιτικά σκαλοπάτια.

Δεν έχει ανάγκη ούτε από "προστάτες" ούτε από αμνήμονες πολιτικούς, που ξεχνούν τις ρίζες τους.

(Άρθρο από τη σειρά των άρθρων "Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου")!

 

Νέοι πολιτικοί: Σε ποιο κόμμα να "ποντάρετε", για να χτίσετε πολιτική πορεία όταν θα γραφθεί η ιστορία! Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος – Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.)

 

Η είσοδος στην πολιτική δεν είναι απλή υπόθεση και σίγουρα δεν είναι ένα απλό παιχνίδι τύχης. Για τους νέους ανθρώπους, που φιλοδοξούν να μπουν στο πολιτικό στίβο και να διαμορφώσουν τις εξελίξεις, να βρίσκονται μέσα στο κέντρο των αποφάσεων, η επιλογή του κόμματος που θα ενταχθούν, παίζει καθοριστικό ρόλο. Ρεαλιστικά δεν αρκεί να είναι ιδεολογικά ευθυγραμμισμένοι, χρειάζεται να δουν και την προοπτική εξουσίας. Η επιλογή κόμματος δεν είναι απλώς επιλογή "κομματική στέγης" αλλά ένας χώρος μάχης, συνεργασίας και ευθύνης. 

 

Η χώρα μας χρειάζεται νέους πολιτικούς να "μπολιάσουν" με το υγιές υπάρχον πολιτικό κομμάτι, όσο μέγεθος κι αν έχει. Οι νέοι δεν είναι το μέλλον αλλά το παρόν στην πολιτική.

Ένας νέος πολιτικός, θα πρέπει, πριν πάρει τις αποφάσεις του, να μελετήσει τις κοινωνικές και πολιτικές τάσεις της κοινωνίας. Ποιες είναι οι αξίες, ποια είναι τα θέματα που ενδιαφέρουν τους νέους και φυσικά αν υπάρχει και κενό εκπροσώπησης.

 

Η ισχυρή και "χαρισματική" προσωπικότητα ενός αρχηγού κόμματος, προσφέρει ευκαιρίες ανέλιξης, ιδιαίτερα σε νέα στελέχη. Δεν είναι όμως αρκετή. Θα πρέπει να εξετάσετε αν υπάρχουν οι αναγκαίες δομές και οργανωμένες τοπικές οργανώσεις. Διαφορετικά, είναι ένα πολιτικό κόμμα "μιας χρήσης" και απλά κάνετε ένα "πέρασμα" στην πολιτική σκηνή 

χωρίς να χτίζετε την προσωπική πολιτική σας πορεία. Παράλληλα θα πρέπει ο νέος πολιτικός να δει αν το κόμμα- επιλογής του, τον εκφράζει αξιακά, διαφορετικά κινδυνεύει να φθαρεί προσωπικά και πολιτικά.

 

Ένα κόμμα στα πρόθυρα της εξουσίας είναι μια ευκαιρία για ένα νέο πολιτικό, αρκεί  να μπει "νωρίς", γιατί τα κόμματα όταν γίνουν κυβερνήσεις, επιλέγουν στελέχη με διαδρομή στο κόμμα και πολύ λίγα άτομα μόνο με πρόσωπο. Θα πρέπει να προλάβει το "κύμα" της επιτυχίας.

 

Η επιλογή κόμματος, για ένα νέο πολιτικό, δεν είναι συμβολική πράξη ταύτισης αλλά 

ουσιαστική επιλογή  κατεύθυνσης και προοπτικής. Αν ο στόχος είναι η συμμετοχή στην διακυβέρνηση τότε η πολιτική διαίσθηση  πρέπει να συνδυαστεί με την στρατηγική σκέψη.

 

Σας εύχομαι ένα όμορφο, ξεκούραστο και φωτεινό καλοκαίρι! Ραντεβού  ξανά  τον Σεπτέμβρη, με νέες ιδέες, όρεξη και δύναμη  για όσα μας περιμένουν και σίγουρα δεν θα είναι λίγα!

 

Όταν η πολιτική επικοινωνία οδηγεί σε λάθος ανθρώπους την εξουσία. Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος- Συγγραφέας Οδηγών Πολιτικής Αυτοβελτίωσης (Σ.Ο.Π.Α.).

 

Στην εποχή της εικόνας και της στρατηγικής ο σύμβουλος επικοινωνίας, ο επικοινωνιολόγος, παίζει καθοριστικό ρόλο στο χτίσιμο του προφίλ ενός υποψηφίου, στη δημιουργία των μηνυμάτων, στο σχεδιασμό της προεκλογικής εκστρατείας, στις ομιλίες, τις συνεντεύξεις του και σε πολλά ακόμη. Ο ρόλος του επικοινωνιολόγου δεν περιορίζεται μόνο στη διαχείριση της εικόνας του υποψηφίου, είναι ένας ρόλος με επιρροή, με ηθικές και πολιτικές προεκτάσεις. Μια συνεργασία που ενέχει έναν κίνδυνο, που αναγνωρίζεται πολύ αργά. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη! 

Όταν οι άνθρωποι που επιλέγουμε να στηρίξουμε αποδεικνύονται  ανάξιοι της εμπιστοσύνης όχι μόνο της δικής μας αλλά και του κόσμου. Δεν είναι λίγες οι φορές που επικοινωνιολόγοι έχουν νιώσει τη  δυσάρεστη επίγευση της απογοήτευσης. 

Υποψήφιοι που μόλις κέρδισαν την καρέκλα της εξουσίας πρόδωσαν αρχές και αξίες, μπροστά στη ματαιοδοξία, την ιδιοτέλεια, τη διαφθορά, απαξίωσαν όσους τους  στήριξαν και δεν τήρησαν τις υποσχέσεις απέναντι στην κοινωνία. 

Μεγάλη η ευθύνη ενός επικοινωνιολόγου όταν ο πελάτης του ασκεί την εξουσία χωρίς ήθος, χωρίς συνέπεια, χωρίς κοινωνική προσφορά. 

Η επικοινωνία στην πολιτική είναι ένα όπλο πολύ δυνατό και πρέπει να χρησιμοποιείτε με κριτήριο τη συνείδηση και κυρίως με μέτρο. Πρέπει όλοι όσοι ασχολούμαστε με την πολιτική επικοινωνία να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στην επιλογή του υποψηφίου πελάτη. Ποιό είναι το προφίλ , το όραμα, οι στόχοι του για την επόμενη ημέρα. 

Διαφορετικά συμμετέχουμε, άθελα μας, στη διαιώνιση ενός συστήματος που απαξιώνει όχι μόνον εμάς ως επαγγελματίες αλλά και την πολιτική και την κοινωνία.  Όσοι δουλεύουμε πίσω από τις "κουρτίνες" επηρεάζουμε άμεσα ή έμμεσα, τπ μέλλον το δικό μας των παιδιών μας και της κοινωνίας. 

Γιατί η πολιτική επικοινωνία δεν είναι απλώς τεχνική. Είναι ευθύνη. 

Ίσως χρειάζεται να επιλέγουμε καλύτερα ποιον βοηθάμε να ανέβει, να κερδίσει την εξουσία. Δεν είναι όλοι οι υποψήφιοι άξιοι πολιτικής εκπροσώπησης όσο "εκλέξιμοι" κι αν φαίνονται από πρώτη άποψη. 

Ένας επαναπροσδιορισμός των κριτηρίων με τα οποία επιλέγουμε συνεργασίες για να μην είναι ασήκωτο το ηθικό βάρος!

 

(Από την σειρά των άρθρων: Σκέψεις ενός Επικοινωνιολόγου!)