Αλέξη, το τρενάκι και τα μάτια σου!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ - Επικοινωνιολόγου

Μεγάλο μέρος του πολιτικού μας συστήματος κινείται στη βάση του παραλογισμού. Μέχρι χθες αγωνιζόταν να αποτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας, να αποφευχθεί η μοιραία σύγκρουση με τα βράχια και με την οδύνη της κατάρρευσης. Και μόλις εμφανίστηκαν στον ορίζοντα ελπίδες συμφωνίας με τους εταίρους για τη «σωτηρία» της Ελλάδας ξεκίνησαν τα όργανα και οι προσπάθειες αποδόμησης της Κυβέρνησης και με αμείωτη ένταση.

Το σύνολο της αντιπολίτευσης αλλά και μέρος της κυβερνητικής πλειοψηφίας, βρίσκουν τα νέα μέτρα επώδυνα, λες και περιμέναμε να μας προσφέρουν αφειδώς δανεικά χωρίς επιστροφή!

Ενώ φαίνεται ότι έχει αποφευχθεί η ολική καταστροφή της χώρας, πολλοί δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι διαμορφώνονται νέα δεδομένα για την παραμονή μας στο ευρωπαϊκό σύστημα έστω και με αμφισβητούμενες «ανθρώπινες» προϋποθέσεις.

Αλλεπάλληλες δηλώσεις, τηλεοπτικές συγκρούσεις για δημιουργία εντυπώσεων και προσωπικές στρατηγικές από πολιτικά στελέχη προκαλούν μεγαλύτερη κρίση, απαξιώνοντας και υπονομεύοντας τις θυσίες του Ελληνικού λαού.  Όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι για τα λαϊκά συμφέροντα παλεύουν!

Πρόκειται για κοντόφθαλμη τακτική που μπορεί να φέρει πρόσκαιρα λίγη δημοσιότητα αλλά και πολύ λιγότερους ψήφους. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η περίοδος της τρελής εποχής των Porsche Cayenne, των πούρων Αβάνας, των μαξιμαλιστικών διεκδικήσεων των συντεχνιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Η ανέξοδη του καναπέ φραπέ – κριτική των πολιτικών στελεχών πρέπει να περιοριστεί και οι λαϊκοί τηλεκήρυκες να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να κυριαρχούν στην νέα εποχή της χώρας μας.

Το τρενάκι του Αλέξη θα πρέπει να μάθει από κλειστές στροφές, από φυγόκεντρες δυνάμεις, αλλά και τον τελικό προορισμό και το χρόνο άφιξης στον τελικό σταθμό που ακούει στο όνομα Ανάπτυξη.

Διαφορετικά το τρενάκι του Αλέξη, από τρενάκι ελπίδας, θα ξαναγίνει τρενάκι του τρόμου. Και ο εκτροχιασμός από τις ράγες τις προόδου και ανάπτυξης να είναι θέμα χρόνου και με πολλά θύματα. 

Ήξεις – αφήξεις και ο Θεός βοηθός!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Χρεοκοπία τύπου Ισλανδίας, λύση τύπου Κύπρου, διπλό νόμισμα, επίδειξη επικοινωνιακού τσαμπουκά, ήξεις – αφήξεις θεσμών και ομάδων εργασίας «πωλούνται» καθημερινά στο εγχώριο ακροατήριο. Και όλα αυτά, θεωρητικά, χωρίς να υπάρχει περίπτωση να γίνουν πράξη, μια και η λαϊκή εντολή που δόθηκε στις εκλογές ήταν άλλη.  Εντός ευρώ και εντός της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Εκτός κι αν η λαϊκή εντολή παρερμηνευτεί….

Κάθε μέρα ακούγεται κι ένας νέος «μύθος» για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας αποφεύγοντας όμως να αγγίξουμε τα κακώς κείμενα, τις αντι-δημοφιλείς μεταρρυθμίσεις, την προστασία των δομών του δημόσιου τομέα και την άκρατη υποσχεσιολογία για παροχές και προσλήψεις.

Χρωστάμε και της Μιχαλούς και ο μόνος τρόπος σωτηρίας για πολλούς είναι να «κόψουμε χρήμα». Κούνια που τους κούναγε.

Ποιος πολιτικός θέλει η «καυτή» πατάτα της πτώχευσης να σκάσει στα χέρια του, και να επιστρέψουμε στο εθνικό νόμισμα, βάζοντας τη χώρα σε μια οδυνηρή περιπέτεια χωρίς τέλος;

Τα ήξεις – αφήξεις αν δεν είναι μέρος ενός στρατηγικού σχεδιασμού με χρονικό ορίζοντα που καθορίζεται από τη θεωρία των «παιγνίων», θα δημιουργήσουν νέες επαχθείς δανειακές υποχρεώσεις και φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Θα δημιουργήσουν σοκ και χάος με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες.

Και τότε θα δούμε τα «προαπαιτούμενα» για να πάρουμε από τις αγορές ένα μικρό πακέτο βοήθειας, μια μικρή ένεση ρευστότητας.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, οι πολίτες στέλνουν ηχηρά μηνύματα προς την κυβέρνηση να σταματήσει τα ήξεις – αφήξεις και να κλείσει τη διαπραγμάτευση ακόμη και με σκληρούς για την κοινωνία όρους, ενώ αντίθετα η «πρώτη φορά αριστερά» ζητά από τους πολίτες να στείλουν για μια ακόμη φορά το ηχηρό μήνυμα στους δανειστές για το τέλος της λιτότητας. Δυστυχώς σε ώτα μη ακουόντων!

Η Κυβέρνηση έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης;

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Πάμε σε παράταση ή σε ξαφνικό θάνατο;

Είναι η πρώτη φορά στη χώρα που ο δρόμος για τις δυνάμεις της ευθύνης είναι ανηφορικός και κακοτράχαλος. Γεμάτος παγίδες, υπερβολές, ακρότητες, ασυνάρτητος, αδιάβατος.

Όμως η χώρα πρέπει να μείνει όρθια και να εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερον το φόβο της άτακτης χρεοκοπίας και της επιστροφής σε νέο διπλό ή μονό νόμισμα. Τα μηνύματα είναι αλληλοσυγκρουόμενα.

Κάποιοι μιλάνε για «χαμένη υπόθεση» η παραμονή της χώρας στα ευρωπαϊκά κεκτημένα, κάποιοι άλλοι ονειρεύονται ολική επαναφορά στο παρελθόν και άλλοι για το Θεό της Ελλάδας που θα μας κρατήσει έξω από το νερό την τελευταία στιγμή.

Ξέρουμε που είμαστε σήμερα, αλλά κανένας δεν μπορεί να προβλέψει σε ορίζοντα μεγαλύτερο της εβδομάδας, που θα βρεθούμε. Ο καθένας, ειδικός και μη, λέει ότι θέλει, όπως το θέλει και γίνεται εύκολα «Κομανέτσι» από το χθες στο σήμερα.

Το θυμικό υπερέχει της λογικής, η κακώς ευνοούμενη καπατσοσύνη της αξιοπρέπειας και η απορρύθμιση των κοινωνικών δομών, των μεταρρυθμίσεων του Κράτους. Περίσσευμα λαϊκισμού, έλλειμμα νηφαλιότητας και οξυδέρκειας για τα μέλλον του τόπου και των ανθρώπων του.

Με κλειστές τις κάνουλες των δανεικών όσο παχιά κι αν είναι τα λόγια, δεν χορταίνει ο κόσμος.

Όλοι ελπίζουμε και θέλουμε η Κυβέρνηση να έχει ανεπτυγμένο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, είτε λέγεται plan B, είτε επικοινωνιακή «τρίπλα» και να επικρατήσουν οι φωνές της λογικής, για να μείνει όρθια η χώρα. Όσοι σκαρφίζονται «κούφιες» απειλές και ορθώνουν εμπόδια ονειρευόμενοι συνθήκες επαναστατικής γυμναστικής του παρελθόντος, δεν έχουν συνειδητοποιήσει τα χειρότερα που μας περιμένουν όλους.

Στο σύγχρονο ηλεκτρονικό μάρκετινγκ υπάρχει μια μέθοδος, τεχνική πωλήσεων που λέγεται «Ηθική Δωροδοκία». Δίνουμε κάτι δωρεάν ζητώντας ως αντάλλαγμα την πιο άμεση και πιο αποτελεσματική σε βάθος χρόνου σχέση με τον  υποψήφιο πελάτη.

Ένας βασικός κανόνας πώλησης στους δύσκολους καιρούς.

Το πρόβλημα είναι αν ξέρει η Κυβέρνηση από μάρκετινγκ.

Το σκηνικό της χώρας αλλάζει, αλλά ο δημόσιος διάλογος παραμένει ίδιος!

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ζωή των Ελλήνων στη συντριπτική πλειονότητα άλλαξε προς το χειρότερο, και σε αρκετές περιπτώσεις πολύ δραματικά.

Αυτοκτονίες λόγω χρεών, πεινασμένα παιδιά στα σχολεία, αβεβαιότητα για το αύριο, μετανάστευση νέων, αύξηση ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα, όνειρα και σχέδια μιας ζωής ανατράπηκαν σε λίγα χρόνια. Το σκηνικό της χώρας και των κατοίκων της αλλάζει καθημερινά και η μόνιμη επωδός στον δημόσιο διάλογο για τα αίτια της κρίσης είναι ότι «φταίνε οι άλλοι και όχι εμείς»!

Σε καθημερινή βάση, και από το πρωί μέχρι το βράδυ ακούμε σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές πολιτικούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους, φοροτεχνικούς, ειδικούς οικονομολόγους, ηθοποιούς και κάθε είδους celebrities να μας εξηγούν τα αίτια της κρίσης, να μοιρολογούν πάνω στο «χυμένο γάλα» της οικονομικής ανέχειας και να θρηνούν για τα καθημερινά νέα «λουκέτα» της αγοράς.

Άλλοτε με το γνωστό «ξύλινο» λόγο και άλλοτε με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και συνωμοσιολογικές θεωρίες.

Όπως στο άπειρο λείπει το τέλος, έτσι και στον δημόσιο διάλογο απουσιάζουν οι «φωτισμένοι» συμπολίτες μας που θα μπορούσαν να πάνε τον διάλογο ένα βήμα πέρα από τα γνωστά και χιλιοειπωμένα, δέσμια συμφερόντων τις περισσότερες φορές. Στην πιο κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα, γνωστοί και άγνωστοι ακραίοι και γραφικοί προτείνουν ανέφικτες λύσεις ως πανάκεια μιας κοινωνίας που καταρρέει.

Η τηλεοπτική αρένα θέλει αίμα και μόνο μια κατηγορία των τηλεπαραθυράτων μπορεί να τη δώσει. Οι σοβαροί, οι πετυχημένοι, οι «φωτισμένοι» συμπολίτες μας φοβούνται να συμμετέχουν σε δημόσιους διαλόγους «αγανακτισμένων» που απαιτούν «κρεμάλες» και ονειρεύονται την επιστροφή στην εποχή της «δανειακής ευμάρειας».

Με τα γυαλιά του χθες, δεν μπορούμε να δούμε ούτε το σήμερα ούτε το αύριο το δικό μας, των παιδιών μας και της χώρας μας.