Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΦΑΝΤΑΡΗ
Δημάρχου Πύλου – Νέστορος
Τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν την ελληνική κοινωνία να δοκιμάζεται σκληρά.
Μισθοί και συντάξεις συμπιέζονται σε επίπεδα Βαλκανίων, ενώ οι τιμές των αγαθών στα ράφια είναι τόσο υψηλές που σπανίως συναντιούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η ανεργία πλησιάζει επισήμως στο 20%, ενώ αν συνεκτιμήσουμε και τη λεγόμενη αδήλωτη, σύντομα ένας στους τρεις συμπατριώτες μας δεν θα ‘χει δουλειά.
Και μαζί με όλα τα προηγούμενα, οι έκτακτοι φόροι αθροίζονται ο ένας πάνω στον άλλον με αποτέλεσμα να δημιουργούν ένα συνολικό βάρος που αποδεικνύεται αβάστακτο για κάθε οικογενειάρχη.
Οι άνθρωποι της Αυτοδιοίκησης, που δεν ζούμε στα γυάλινα υπουργικά κτίρια των Αθηνών, αλλά μέσα στην κοινή για κάθε Έλληνα καθημερινότητα, έχουμε σαφή εικόνα για όλα τα προηγούμενα. Είμαστε οι άμεσοι εκπρόσωποι του πολίτη και χρέος μας είναι να ξέρουμε πως τα βγάζει πέρα κάθε ομάδα, κάθε γειτονιά, κάθε οικογένεια. Εμείς λοιπόν, είμαστε οι πρώτοι που λέμε και επιβεβαιώνουμε ότι η κατάσταση εξελίσσεται σε λίαν δραματική.
Δυστυχώς, πολιτική απόφαση των κυβερνώντων ως προς την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων ήταν όχι η πάταξη του φαινομένου της κρατικής σπατάλης και της φοροδιαφυγής, ούτε η ώριμη επαναδιάταξη στόχων και προτεραιοτήτων στη δημόσια χρηματοδότηση, αλλά μία βιαστική περιστολή των κοινωνικών δομών και των κοινωνικών παροχών του κράτους. Προφανώς η Αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να καλύψει σημαντικό μέρος αυτού του τεράστιου ελλείμματος κοινωνικής πολιτικής που δημιουργείται, πλην όμως, η κεντρική διοίκηση φρόντισε να μας αποστερήσει ένα πολύτιμο κομμάτι από τους πόρους που χρειαζόμασταν και που δικαιούμαστε. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι το πρώτο μεγάλο κούρεμα που έφερε το Μνημόνιο 1, είχε ως έναν από τους αρχικούς στόχους τη χρηματοδότηση των ΟΤΑ.
Αναπόφευκτα, η ευθύνη, όχι απλά της διαβίωσης, αλλά ακόμη και της επιβίωσης μετακυλύεται στον ίδιο τον πολίτη. Και εκεί, πρέπει να φανούμε όλοι ανεξαιρέτως υπεύθυνοι, ενωμένοι και αλληλέγγυοι.
Έστω κι αν το περίσσευμά μας είναι αμελητέο, ας δώσουμε κάτι στο συνάνθρωπό μας μας που δεν έχει φαγητό, ρούχα, ή θέρμανση. Μπορεί αύριο να χρειαστεί να το κάνει εκείνος για εμάς.
Ας συμφωνήσουμε με το γείτονά μας να ανταλλάξουμε υπηρεσίες, σύμφωνα με τις δεξιότητες, ή το επιτήδευμα καθενός. Μπορούμε για παράδειγμα να διαβάζουμε εμείς τα παιδιά του και ‘κείνος να φροντίζει τον κήπο ή το περιβόλι μας.
Ας μην προτιμούμε εισαγώμενα προϊόντα αμφιβόλου ποιότητας, αλλά να στραφούμε στον ντόπιο παραγωγό ή τεχνίτη, στηρίζοντας την Οικονομία του χωριού, της κωμόπολης, του νομού, της περιφέρειας, της ίδιας της πατρίδας μας.
Ας αποφύγουμε τις Κασσάνδρες που μας τρέπουν στην απομόνωση, στο φόβο και στη φυγή και σας δούμε τι καινοτόμο και ευρηματικό μπορούμε να δημιουργήσουμε, προκόβοντας εμείς οι ίδιοι και τα μέρη μας.
